Het was weer zo'n dag

Het was een donkere en stormachtige woensdagmorgen. Het was typisch zo’n dag waarop iedereen tussen 7 en 8 ’s morgens  op de hoek van de straat wacht op de bus en zich massaal in het bushokje probeert te proppen om te schuilen voor de regen. Niet dat het veel uit maakt, aangezien de regen toch het bushokje in waait. En als de bus dan aangekomen is, is de bus al lang en breed vol met andere mensen die, ondanks de gemiddelde verwachting van de dag, er al meteen geen zin meer in hebben.

Ondanks de negativiteit van de rest van het noordelijk halfrond probeerde ik toch nog een glimlach op te zetten. Ik had diezelfde dag nog een artikel gelezen waarin stond dat je van glimlachen vanzelf gelukkiger en blijer werd. Met een geforceerde nep-glimlach ging ik de wereld tegemoet, helemaal klaar om blij te worden.

Het duurde dan ook niet lang totdat mijn glimlach al gauw onbewust veranderde in een frons en ik het niet kon helpen om zonder schaamte voluit te vloeken over het weer. De passerende kinderjuf met groep 3 van basisschool ‘Het Klavertje’ keek niet al te bevestigend over mijn emotionele escapade. Ik was nooit zo’n ster in het geven van het goede voorbeeld, maar gezien het feit ik een 6-jarig ventje uit de groep een Hitler-groet zag geven, zal hun opvoeding ook wel meevallen en mijn driftbui heus geen verschil maken.

Op deze dagen zou ik wel eens willen wensen dat ik simpel weg zo ontzettend stom zou zijn, dat ik geen enkele zorg zou hebben. Dat mijn grootste zorg zou zijn dat ik geen idee heb hoe ik het woord ‘probleem’ correct schrijf. Dat ik me enkel zorgen zou maken over hetgene wat er mij, op zo’n moment zou overkomen. Niets toekomst, niets verleden. Nu. Hier en nergens anders.

Toch vrees ik echter dat de enige manier om in die conditie te komen alcohol is. Heel veel alcohol. Met al mijn zorgen heb ik gerust een flinke dosis nodig. Maar je zorgen kwijtraken brengt de dag erna weer zorgen, dus uiteindelijk levert het geen flikker op.

Onderweg naar mijn bestemming realiseer ik me dat ik de strijkbout niet heb uitgedaan. Dilemma. Teruggaan voor het geval dat er iets fout gaat, of het de voordeel van de twijfel geven en vertrouwen op ‘het lot’. Ik koos voor het eerste.

Je wilt zekerheid hebben in je leven, ieder mens wilt dat, ondanks dat het niet altijd het beste voor je is. Vast blijven zitten in zo’n plek van vertrouwen, gemak en voorspelbaarheid werkt deprimerend. “Kom uit die comfort zone, man!” zeiden mijn dierbaren dan ook vaak. Tja, ik wist het toch allemaal beter.

Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik de strijkbout wel had uitgedaan. Sterker nog, ik heb hem überhaupt nooit aangezet.

Het was weer zo’n dag waarop niks wil lukken. Hopelijk wordt het morgen beter.