Studeren

Studeren is een belangrijke tijd in iemands leven. Als ervaringsdeskundige die veel in-field onderzoek heeft gedaan kan en ga ik een aantal adviezen geven voor elke aspirant student, zodat jij gelukkig door kan met je studentenperiode.

Seks

Kijk, wat vrouwen niet vaak begrijpen is dat wij mannen altijd denken dat als we in een andere plek bevinden, dat daar plotseling alles anders is en wij ontzettend veel succes zullen hebben met de vrouwen.

Dit kan zijn op vakantie in een SOA-oord als Albufeira, Lloret of Marmaris, of misschien in de Verenigde Staten, want daar komen immers alle ‘Girls Gone Wild’ filmpjes vandaan die je vroeger na 12en op TV zag, wat eigenlijk niet mocht. Het is eigenlijk een soort schuldig genot. Je droomt er van, maar de werkelijkheid is teleurstellender dan je had gehoopt.

Met studeren is dit niet anders. Prima, je woont misschien niet thuis meer, maar het is niet dat je nu plotseling vrouwen om je nek hebt hangen omdat je nu studeert. Want er zijn precies 331.423 studerende mannen die exact hetzelfde dachten.

Leg je er maar bij neer, je zal heus wel eens een scharreltje hebben, maar je seksuele fantasieën zal je waarschijnlijk nog steeds moeten botvieren op die vieze filmpjes op het internet van je.

Studenten zijn best wel oppervlakkig

Studenten worden in de maatschappij soms gezien als een heel diverse subgroep van de bevolking, maar in alle eerlijkheid zijn studenten best wel oppervlakkig en de meeste verkeren in principe in een voorstadium van het Vinex-gezinnetje met twee kinderen, een labrador en een Volvo.

Kijk, studenten zijn jonge mensen die zich aan het ontplooien zijn. Ze creëren een toekomstbeeld, leren zichzelf beter kennen en ontwikkelen een eigen filosofie.
Althans, dat is het idee. In werkelijkheid zijn ze vooral aan het zuipen, klagen ze over hun tentamenweek op Facebook(mits van toepassing) en kleden ze zich allemaal ongeveer hetzelfde zodat je weet “Hee! Dat is een student!”.

Vraag bijvoorbeeld een typische student van welke muziek hij houdt. Grote kans dat ze “Ik houd wel van techno” zeggen.
Tot een jaar geleden was techno deephouse, en daarvoor progressive house en zelfs voorafgaand aan progressive house was het electro house. Dit gaat zo terug tot 1920 toen swing jazz hét genre onder de hippe studenten was.
Zo kun je ze bijvoorbeeld ook vragen naar wat ze het liefst doen met uitgaan. Standaard krijg je iedere keer weer een gelijkwaardig antwoord: “Ik ga graag naar festivals”.
En nee, hier bedoelen ze geen Lowlands of Pinkpop mee, zelfs geen Zwarte Cross, maar dag feesten, die het in mijn ogen niet eens waard zijn om het label ‘festival’ te krijgen, maar beter omschreven kunnen worden als ‘Facebook evenementen’ aangezien ze altijd hun aanwezigheid aanvinken zodat alle andere studenten, die precies hetzelfde doen, weten dat zij ook op dit evenement zullen zijn. De enige reden dat ze festivals heten is omdat het op deze manier een stuk exclusiever klinkt dan een ‘feest’. Dit zijn het type feestjes waar studenten naar toe gaan in hun skinny jeans met een wayfarer zonnebril voor hun ogen en met een pet achterstevoren om daar een pilletje te nemen en vervolgens de hele avond gekke dansjes, die op dat moment populair zijn, te doen.

Eigenlijk doen ze niet eens zulke dansjes. In studententaal heet dit ‘dansjes wagen’.
Het is best gek om een dansje te ‘wagen’. Het suggereert dat ze een poging doen tot een dansje, zonder te weten of het een succes zal worden. Het is suggereren dat je een uitvoering van de Weense Wals gaat doen zonder het ooit te hebben geoefend. Dat het zelfvertrouwen zal dalen als het dansje niet aanslaat en mensen hun raar zullen aankijken.

Studentenverenigingen zijn best wel apart

Als je als student gaat wonen in een compleet nieuwe stad waar je niemand kent, dan kan ik het best wel begrijpen dat je van te voren weet dat je lid gaat worden van een studentenvereniging. Doe je het om een andere reden, zoals puur voor gezelligheid gaan, is dat ook prima.

Het collectief ‘studentenvereniging’ is gewoon een beetje gek. Als ze bij elkaar komen gaan ze van die rare dingen doen. Dan gaan ze heel veel zuipen en liedjes zingen, en als je daar dan niet bij bent, dan ben je een knor. Zingen mensen liedjes in een andere gelegenheid waarbij ze ook heel veel drinken zijn, maar niet op hun avondje van liedjes zingen en zuipen was, dan ben je alsnog een knor.
Of op een willekeurige doordeweekse dag gaan ze allemaal heel net gekleed met colberts en stropdassen naar een donkere bovenkamer die ze de ‘sociëteit’ noemen en de volgende dag dragen ze niets anders dan trainingsbroeken en ruime vesten met petjes om zo hun haar niet te hoeven doen.
En ze vormen jaarclubs met aparte namen zoals ‘Bounce’ of ‘Chita’, en maken groepsfoto’s waarbij de vrouwen plotseling last van hun knieën krijgen want ze zakken erdoorheen zodra de foto gemaakt wordt.
En dan gaan ze in de kroeg liedjes aanvragen voor een vriendin, die Rosanne heet ofzo, en vragen ze om het nummertje ‘Roos heeft zoveel dingen aan haar hoofd’ om die vervolgens schouder aan schouder keihard mee te gaan schreeuwen.

Maar in alle eerlijkheid vind ik de ‘hoge figuren’ in die hiërarchie van studentenverenigingen nog wel het vreemdst.
Jongens en meiden die in hun leven niet anders hebben gezien dan hun ouderlijk huis, de hockeyvereniging en de middelbare school en nog nooit een stuk literatuur hebben opengeslagen die mij vertellen hoe de wereld in elkaar zit.
Juist.

Weken van voetbal

De laatste tijd is het wat stil geweest rondom de blog, en dat heeft een goede reden: ik was namelijk in Brazilië.

Nee, niet werkelijk. In plaats daarvan was ik thuis, voor de tv, elke dag voetbal aan het kijken tussen de tentamens door. En daarom stond mijn hoofd niet echt naar het schrijven van een blog. Maar tussendoor kwamen er steeds weer gedachtes voorbij en het zou ontzettend zonde zijn als ik die niet zou schrijven.

Vandaar: “Dingen die mij opvielen tijdens het WK”

Mijn school heeft waardeloze medewerkers op de roosterplanning.

In het leven moet je prioriteiten stellen. Zo gaat bier voor de kater en soep voor het hoofdgerecht.

Maar het is zacht gezegd puur sadisme, masochisme, kwelzucht en ronduit wreed om een tentamenweek TIJDENS het wereldkampioenschap voetbal te plannen. Dat is, in deze voetbalgeoriënteerde wereld, een simpele ‘no-go’. Hetzelfde als warme chocomelk in de zomer bestellen: je doet het niet, maar het gebeurd toch.

Zodra ze in beeld zijn..

Stel: je hebt besloten om naar het WK in Brazilië te gaan. Je sluit een lening af voor duizenden euro’s om 3 wedstrijden of meer te kunnen zien van je eigen nationale ploeg. Het WK blijkt uiteindelijk een drama te zijn, je ploeg verliest elke wedstrijd en je ben beroofd toen je door een donker steegje liep omdat je geen zin had om een stukje langer te lopen om naar je hotelkamer te komen (Serieus, wie is er dan ook zo stom om dat te doen?).

Hoe teleurstellend het resultaat van zo’n vakantie ook is, zodra de camera hun teleurstelling in beeld wilt brengen zijn de supporters plotseling toch niet meer zo teleurgesteld. Hun gezicht klaart op het moment dat ze doorhebben dat ze in beeld zijn. Dan ontstaat er plotseling een polonaise over de tribune en is er een fanfare van vuvuzela’s aan het spelen. Alles voor hun ‘5 seconds of fame’.

Als we het nu toch over het onderwerp van ‘in beeld zijn’ hebben: volgens mij hebben de cameramannen van de TV een cursus ‘zoek dames in het publiek op’ gehad voor aanvang op het toernooi. Misschien een ideetje van Sepp Blatter?

Als ik voetbal kijk, wil ik de wedstrijd zien. De emotie, de liefde, scheldende trainers en ruziënde scheidsrechters. Om dan een enkele keer de tranen van een supporter te zien: geweldig (Voor zover dat lukt natuurlijk, hè).

Maar dan hoef ik niet elke keer een leuke dame te zien die het spelletje niet zo interessant vindt, maar vooral de aandacht waardeert. Als ik naar dames wil kijken dan zap ik wel in de rust naar het WK lingerie.

Die hebben immers precies hetzelfde concept: van voetbal snappen ze geen niets, maar de aandacht die ze krijgen is leuk.

Voetbal kijken in gezelschap

Voetbal kijken in gezelschap is geweldig. Ik kijk voetbal het liefst met vrienden, die het spelletje ook snappen. En soms kijken ook vrouwen mee. Dat is geen probleem. Als vrouwen meekijken belemmert dat niet mijn ervaring van de wedstrijd.

Meestal, als vrouwen meekijken, zijn ze stil, ze volgen het spelletje wel, maar begrijpen het niet helemaal en dat vinden ze prima. Dat vinden wij mannen ook prima. Dit is prima. Maar dit is helaas niet altijd het geval..

Als wij mannen voetbal kijken hebben wij het over welke mogelijke ballen gegeven hadden kunnen worden, over of een lage of een hoge steekpass het best was geweest of misschien zelfs over de mogelijkheden op de bank, die wedstrijd kunnen keren.

Vrouwen daarentegen die het spelletje niet snappen, maar toch gaan praten, zeggen heel andere dingen, bijvoorbeeld wanneer Memphis Depay nog koud in het veld staat, zeggen ze dingen als: “Zo, die Depay is ook goed hoor!”

Of als Frank Snoeks, de commentator zegt: “Overtreding geconstateerd door Heymoudi.” “Wie is Heymoudi? Is die van Oranje?” “Nee, Heymoudi is de scheidsrechter..”

Misschien als Nigel de Jong, as usual, weer eens ruzie heeft op het veld, zullen ze dingen zeggen als: “Kappen nou Nigel, écht stoppen nu!”

En als even later een ander boos gezicht in een oranje shirtje in beeld komt: “Stoppen nou De Jong!” Totdat dit niet Nigel de Jong blijkt te zijn, maar Ron Vlaar.

Dit is het type vrouw dat niks van voetbal begrijpt, maar zich wel gerechtvaardigd voelt om er een mening over te hebben. Die vrouwen die wél weten wat buitenspel is, om puur af te zijn van het stigma af te zijn dat vrouwen niets van voetbal weten.

Het type vrouw dat haar levensdoel is om de kloof tussen mannen en vrouwen wilt verkleinen en dit op elk vlak mogelijk wilt doen.

Het type vrouw dat voor haar levensdoel zelfs bereid is om een piemel te laten groeien om een statement te maken.

Het type vrouw dat ‘De Opzij’ leest.

Het type vrouw dat klaagt dat wij mannen het maar makkelijk hebben omdat wij mannen nooit kinderen hoeven te baren.

Het type vrouw dat in constante medelijden met zichzelf leeft, maar zich overal profileert als een ‘sterke, zelfstandige vrouw’.

Het type vrouw dat zich niet realiseert dat het voor ons mannen moeilijker is om met zo’n vrouw te leven, dan al hun problemen bij elkaar.

Met dat type vrouw, is het ONMOGELIJK om voetbal te kijken.

Diego Armando Maradona

Diego Maradona, je hoeft geen voetballiefhebber te zijn om te weten dat hij een van de beste spelers ooit is.

Na zijn flamboyante carrière als speler is hij een beetje op een zijspoor geraakt. Een trainerscarrière was geen succes en als analist bakt hij er ook niet veel van. Maar voetbal is conservatief en wilt graag de idolen in het spel behouden en dus ook Maradona nog genoeg in beeld.

Tegenwoordig schrijft Maradona columns. Columns over voetbal. In de ‘Times of India”.

Niet bepaald een verlengstuk van zijn voetbalcarrière..

Langzaam aan krijg ik steeds meer een hekel aan Diego Armando Maradona. Hij is de meest irritante persoon van dit WK.

Niet dat hij dingen zegt die compleet nergens op slaan, hij heeft nog redelijk gegronde uitspraken. Het punt is echter dat Diego niet doorheeft dat hij dingen zegt DIE IEDEREEN AL WIST.

Voorbeeldje: “Messi doet het goed, maar zijn partners werken hier ook aan mee” of mijn favoriet “Neymar is een jongen met een exceptioneel talent. Wat hij deed voor Brazilië in de Confederations Cup was uitzonderlijk, maar hij is nog te jong om het team te dragen op het Wereldkampioenschap.”

Stuk voor stuk allemaal observaties die iedereen al wist. Al ruim voor het WK wist iedereen al dat Neymar een goede voetballer is, maar nog te jong. Dat is ongeveer hetzelfde als zeggen dat Obama een goede president is, maar hij ook slechte dingen heeft gedaan.

Overal wordt elk sprankeltje van hoop gezocht en gevonden

Als mensen een probleem hebben, dan analyseren ze de huidige situatie en lossen het daarna op.

Met voetbal is dat niet zo. Met voetbal ligt dat iets gecompliceerder.

Als men bij voetbal een probleem heeft, bijvoorbeeld een speler is niet gedisciplineerd en vertoond wangedrag, dan wordt er een oud voetballer geraadpleegd die totaal geen verstand heeft van psychologische kwesties om zijn mening te vragen over hoe het probleem moet worden opgelost, om vervolgens een onduidelijk antwoord te geven als “Die jongens hebben tegenwoordig allemaal een hoge pet op van zichzelf, maar ze zullen er uiteindelijk zelf achter moeten komen. Wat ze nu nog het beste kunnen doen is er over te praten.” Dit is ongeveer hetzelfde als een vrachtwagenchauffeur vragen hoe asperges het best bereid kunnen worden.

Of als je bijvoorbeeld een uitermate matig nationaal elftal hebt, dan gaan mensen direct opzoek naar voetbalfeitjes van eerdere internationale toernooien opzoek naar die ene kleine gelijkenis en welke successen ze destijds hebben behaald in de hoop dat het nu weer zo zal zijn. Weetjes van WK’s van 1934, 1950 en 1982, toen we ook in de poulefase een wedstrijd tegen Spanje, Chili of Australië speelden. En toen we op die WK’s ook een verdediging hadden met jongens die nog allemaal in de Eredivisie speelden.

Of 1966, toen Atletico Madrid de Spaanse competitie won, Real Madrid de Champions League, Oostenrijk het Eurovisie songfestival en Engeland wereldkampioen werd. De eerste drie zijn gebeurd, waarom nu niet weer? We weten inmiddels allemaal hoe dat afgelopen is..

Mensen zoeken hoop als iets zelf niet kunnen beïnvloeden. En misschien is dit ook wel de reden waarom mensen als het om voetbal gaat ook alles beter weten. 

16 miljoen bondscoaches en nog steeds zijn we niet verzekerd van het wereldkampioenschap.

Wat zal ons dan wel helpen aan de beker? Precies, vergezochte feitjes uit het verleden.

Er is een reden waarom wij al jaren Belgen belachelijk maken

Voor de niet voetballiefhebbers: België heeft dit jaar een geweldig team. Er wordt gesproken over een ‘gouden generatie’ en dit is hun moment om echt aanspraak te maken op de titel (wat nooit gaat gebeuren natuurlijk).

Toen ik België – Verenigde Staten aan het kijken was, besloot ik maar eens de wedstrijd te gaan kijken op Canvas, de Belgische zender dat voetbal uitzendt onder de naam ‘Sporza’.

Deze zender heeft als commentator een soort Vlaamse Sierd de Vos, die sprak over een ‘draaicirkel van een vrachtwagen’ toen een speler zijn kont keerde en ‘afgeblockt’ zodra een schot werd gekeerd.

Op dit punt realiseerde het maar het beste is als iedereen die moeite heeft met de Nederlandse taal maar het beste in België kan gaan wonen, want alles wat in het Nederlands grammaticaal fout is, is in België toegestaan.

Maar dat is niet de reden waarom we Belgen belachelijk maken. Mensen afzeiken op hun woord keuze is, op Barbie en Kim Feenstra na, niet acceptabel in onze maatschappij.

We maken Belgen belachelijk omdat ze het in hun hoofd halen dat ze denken dat ze beter zijn in voetbal dan wij. En dat pikken we niet.

Wij Nederlanders zijn een verdeeld volk, we zijn het niet vaak met elkaar eens en zeiken meer dan vaak, maar als het op voetbal aankomt, dan zeiken we samen.

Tijdens voetbal, zijn we een.