Vroeger, als tiener zijnde, heb ik heel veel gegamed.
Vanaf mijn twaalfde jaar oud tot mijn achttiende jaar heb ik dag in dag uit
videospelletjes gespeeld.
Hierin ben ik niet heel speciaal, immers, miljoenen
jongens en meisjes spenderen het grootste deel van hun tijd met games.
De reden waarom ik
graag spelletjes speelde was omdat ik er van hield om mijn poppetje
beter te laten worden. Ik ben er achter gekomen dat het niet zozeer lag aan
welk spelletje het was dat mij zo trok, maar meer aan de bezigheid van het
constant verbeteren van jezelf. Het is zacht gezegd jammer, dat ik hier pas
achter ben gekomen nadat ik besloot om mijn tijd te gaan investeren in andere
dingen dan videogames.
Een mooie eigenschap, maar desalniettemin heb ik
jarenlang mezelf verborgen voor de buitenwereld en weinig sociale activiteiten
ondernomen. In zekere zin kun je zeggen dat ik in die tijd als een kluizenaar
leefde. Zelf zie ik dit als een periode waarin ik mezelf achteraf best wel teleurgesteld
heb.
Wat ik destijds erg ondervond is dat ik mijn eigen leven
ontzettend vergeleek met dat van anderen, vrijwel altijd in negatieve zin. In
mijn geval een gebrek aan vriendschappen
en sociale contacten, misschien kun je het wel omvatten als populariteit. Ik
dacht dat als ik maar iets had wat een ander wel had, mijn leven een stuk beter
zou zijn. Of dit nu een voorwerp was, een karakteristiek of een bepaalde
vriendschap, in alles zag ik een ‘magic pill’ voor een gelukkig leven. En ik
was de enige die deze ‘magic pill’ niet had.
“Be kind to everyone you meet, for everyone is fighting a hard battle” –
Ian MacLaren.
‘Iedereen heeft gaten in zijn sokken’ houdt in dat
iedereen wel een strijd met zichzelf voert. Dat, ondanks dat mensen een gelukkige
indruk op je achterlaten, er wel meer in hun leven speelt dan het beeld dat je
van hen hebt. Iedereen worstelt met een probleem in zijn leven, of deze nu
zichtbaar is of niet. Of dit nu een verslaving is of een ervaring is die je
wereldbeeld heeft veranderd.
Met deze situatie kun je ook mensen onderscheiden. Want
waar een probleem is, is ook ergens een oplossing.
Zoals ik al schreef is dat ik graag videospelletjes
speelde, en dat mijn motivatie om dit te doen niet lag in het spelletje zelf,
maar in het beter worden in dit spelletje. En dit beter worden in het spelletje
was niet zozeer gebonden aan een spelletje, maar een algemene eigenschap.
Op deze manier kijk ik ook naar mijn gaten in mijn
sokken. Ik kan het accepteren dat die gaten er zitten en er een schoen omheen
doen en doorstappen, of ik pak een stuk stof, naald en draad en probeer de sok
te maken.
Waar een probleem van buiten is, kun je die oplossen.
Waarom zou dat niet kunnen met een probleem van binnen? Je kunt niet altijd in
de knoop blijven zitten met jezelf, hopend dat het ooit over zal gaan. Wachtend
op die ene gebeurtenis dat je leven veranderd, of in ieder geval genoeg om dat
ene stukje weg te nemen. Grote gebeurtenissen in je leven, zoals afstuderen,
een relatie of een nieuwe baan zouden niet de highlights op je levenstijdlijn
moeten zijn, het zijn de kleine dingen die je anders laten kijken op je leven.
Aan jezelf kunnen werken en verbeteren is het beste wat
er is. Er is niets beter dan je eigen problemen oplossen.
En als dat lukt, alleen dan, zullen je sokken weer als
nieuw zitten.
