Als ook te lezen op: http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d82x
Ooit heb ik eens gefigureerd. Dat was in de zomer toen ik zonder werk en
zonder geld zat. En als een mens op zwart zaad zit, gaat hij rare
dingen doen. Onderweg naar de Albert Heijn liep ik voorbij een pamflet
waarop stond:
“GEZOCHT: FIGURANTEN VOOR EEN TELEFILM, INCLUSIEF VERGOEDING. ONTDEK DE FILMSET MET FILMSTERREN. NADERE INFORMATIE MAIL NAAR..”
Dus ik denk: vet, op een echte filmset, met echte filmsterren die ik anders alleen in de jetset delen van Amsterdam tegen zou komen en nog eens een vergoeding ook! Dikke prima!
Zogezegd, zo gedaan, ik naar de filmset.
Nu moet je begrijpen, de meeste figuranten zijn nogal… tja… Apart.
In de grote steden zijn het (naar wat ik hoorde) vaak mensen met een uitkeringen die dan een paar centen verdienen en een gratis warme maaltijd krijgen. Maar nog vaker zijn het mensen die denken dat als ze maar vaak genoeg figureren, ze ongetwijfeld wel eens een keer doorbreken.
Zo was er een jongen die meer dan 50 keer gefigureerd had het afgelopen jaar en, omdat hij nu inmiddels ‘toch wel aardig in de business verslingerd aan het raken was’ maar besloot een eigen IMDb-pagina aan te maken. Zucht. Zo was er ook een jongen die gefigureerd heeft voor de film Michiel De Ruyter. Daarvoor moest hij 4 uur naar Middelburg reizen, om daar anderhalf uur in een 16de eeuws militairpak te lopen, met de zon die vol in z’n gezicht scheen en vervolgens weer 4 uur terug. En dat ALLEMAAL onbetaald. Nog diepere zucht.
Ik kreeg een pak aan, want de film speelde zich af op Terschelling en daarvoor moest je een pak aan ofzo iets, ik weet nog steeds niet echt wat het idee erachter was.
Dat pak bestond uit 4 attributen: een focking zware broek, gemaakt van leer met haren eraan vast geplakt, een focking warme jas, die net als de broek ook focking zwaar was, een attribuut om je outfit ‘uniek’ te maken en een masker in de vorm van iets uit de natuur, in mijn geval waren ze geïnspireerd door My Little Pony. Geweldig. Dit masker was ook nog eens gemaakt van rubber en dus, je raadt het al, focking warm.
Het enthousiasme liep van me af.
We kregen instructies van de filmleider, het was een beetje een zeikerd, dus ik vond hem meteen maar niks. We moesten dus binnen komen lopen, ergens gaan staan, en daar gaan dansen.
That’s it? Nou, dit moet wel te doen zijn dacht ik.
Oh boy, I was wrong.
Kijk, toen ik zei dat die vent een zeikerd was, bedoelde ik ook echt een zeikerd. Zo’n vent die zijn eigen onvrede niet op zichzelf kan betrekken, zo’n vent. Zo’n vent als die te lang bij het vuilnis blijft staan zelf ook mee wordt genomen.
Ik heb 12 uur lang in een heet pak gelopen, dat door al het zweet nog zwaarder was geworden dan het al was, verhongerd, vermoeid en uitgedroogd het gemiep aan moeten horen van een vent die al te lang droog stond, met om me heen alleen maar idioten die dachten dat zie hiermee ooit wel eens een hoofdrol kregen in een Hollywood film.
“GEZOCHT: FIGURANTEN VOOR EEN TELEFILM, INCLUSIEF VERGOEDING. ONTDEK DE FILMSET MET FILMSTERREN. NADERE INFORMATIE MAIL NAAR..”
Dus ik denk: vet, op een echte filmset, met echte filmsterren die ik anders alleen in de jetset delen van Amsterdam tegen zou komen en nog eens een vergoeding ook! Dikke prima!
Zogezegd, zo gedaan, ik naar de filmset.
Nu moet je begrijpen, de meeste figuranten zijn nogal… tja… Apart.
In de grote steden zijn het (naar wat ik hoorde) vaak mensen met een uitkeringen die dan een paar centen verdienen en een gratis warme maaltijd krijgen. Maar nog vaker zijn het mensen die denken dat als ze maar vaak genoeg figureren, ze ongetwijfeld wel eens een keer doorbreken.
Zo was er een jongen die meer dan 50 keer gefigureerd had het afgelopen jaar en, omdat hij nu inmiddels ‘toch wel aardig in de business verslingerd aan het raken was’ maar besloot een eigen IMDb-pagina aan te maken. Zucht. Zo was er ook een jongen die gefigureerd heeft voor de film Michiel De Ruyter. Daarvoor moest hij 4 uur naar Middelburg reizen, om daar anderhalf uur in een 16de eeuws militairpak te lopen, met de zon die vol in z’n gezicht scheen en vervolgens weer 4 uur terug. En dat ALLEMAAL onbetaald. Nog diepere zucht.
Ik kreeg een pak aan, want de film speelde zich af op Terschelling en daarvoor moest je een pak aan ofzo iets, ik weet nog steeds niet echt wat het idee erachter was.
Dat pak bestond uit 4 attributen: een focking zware broek, gemaakt van leer met haren eraan vast geplakt, een focking warme jas, die net als de broek ook focking zwaar was, een attribuut om je outfit ‘uniek’ te maken en een masker in de vorm van iets uit de natuur, in mijn geval waren ze geïnspireerd door My Little Pony. Geweldig. Dit masker was ook nog eens gemaakt van rubber en dus, je raadt het al, focking warm.
Het enthousiasme liep van me af.
We kregen instructies van de filmleider, het was een beetje een zeikerd, dus ik vond hem meteen maar niks. We moesten dus binnen komen lopen, ergens gaan staan, en daar gaan dansen.
That’s it? Nou, dit moet wel te doen zijn dacht ik.
Oh boy, I was wrong.
Kijk, toen ik zei dat die vent een zeikerd was, bedoelde ik ook echt een zeikerd. Zo’n vent die zijn eigen onvrede niet op zichzelf kan betrekken, zo’n vent. Zo’n vent als die te lang bij het vuilnis blijft staan zelf ook mee wordt genomen.
Ik heb 12 uur lang in een heet pak gelopen, dat door al het zweet nog zwaarder was geworden dan het al was, verhongerd, vermoeid en uitgedroogd het gemiep aan moeten horen van een vent die al te lang droog stond, met om me heen alleen maar idioten die dachten dat zie hiermee ooit wel eens een hoofdrol kregen in een Hollywood film.
Deze film was afgelopen zaterdag op tv.
En raden wat? Ik ben niet eens in beeld gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten