Je wilt te graag

“Kijk jongen, je hebt kênne en wille. In ’t leven kên je veel wille, maar je kên niet alles kênne. Dus je moet jezelf bij heel dingen neerlegge dat je iets niet altijd zal kênne krijgen, snap je?”

Iedereen kent hem wel, die jongen die nét iets te graag wilt. De typische Rutger of Mart. De jongen die niet weet wanneer hij moet stoppen, de jongen die niet inziet dat een grapje ooit eens leuk was, maar de lol er nu wel van af is.

Ik denk dat zulk gedrag ontstaat in de jeugd, als ze gaan voetballen. Zo’n ventje heeft twee sporten in z’n leven: badminton en voetbal. Badminton kon die aardig meekomen, maar voetbal was een ramp.

Badminton werd gay bevonden op school en al gauw werd hij betiteld als een flikker en een ‘motherfucker’ (wat op de basisschool een heel gewaagd scheldwoord was) en al gauw werd zijn racket in de wilgen gehangen om zich volledig te richten op zijn carrière als aspirerend voetballer. Later wilde hij bij Ajax spelen natuurlijk, dat was immers de grootste en beste voetbalclub van de lage landen, en dus wilde je daar ook voetballen.

Van zijn voetbaltalent moest hij het niet hebben, dus moest hij zich maar op een andere manier onderscheiden. En dus nam zijn keepershandschoenen mee als ze gingen voetballen op het trapveldje. Of was het zijn net nieuwe bal die gebruikt werd. En de volgende keer had hij zijn nieuwe Nikies aan, met 4 extra noppen voor meer grip.

Hij wilt te graag, dat wist iedereen, behalve hij zelf. Hij wist niet beter.

Hij was degene met de meeste flippo’s, hij was degene met de mooiste knikkers en de sterkste Pokémon kaarten. En hij verzamelde ze, want als die ze kwijt zou raken zou hij ook zijn status kwijtraken.

Het is triest, een heel leven op zoek naar een plek van bestemming, ergens thuis horen, maar het nooit vinden. Constant zoekend naar bevestiging, en telkens weer onvoldaan terugkeren naar niets dan naïviteit om erna opnieuw te beginnen.

Het is een verhaal dat nooit beschreven wordt, een personage dat nooit genoemd wordt, een leven dat nooit geschetst wordt. Er is geen handleiding voor deze jongens, geen rolmodel waar ze zich aan vast kunnen houden, geen script waar het wel eens mee zit.

Oneerlijk.

Een Geweldig Fantast

“Oh echt? Waar schrijf je dan over?” Vrijwel altijd krijg ik deze vraag als ik vertel over m’n blog.

Ik vind het geen vervelende vraag, maar het is een moeilijke vraag om te beantwoorden. Het is hetzelfde als uitleggen waarom er een koe in een lange regenjas met een hoed en zonnebril op z’n kop, op de hoek van de straat je aan het bespioneren is.

Toen ik deze blog begon was dat als tegengeluid op het standaard bericht dat op Facebook werd gepost. “Ik en m’n vriendje waar ik wel 3 maanden mee samen ben zijn zo ontzettend gelukkig, kijk maar naar deze foto van onze drankjes op een willekeurig zonnig terras” Die berichten zie ik deze nog steeds voorbij komen op een blauwe maandag dat ik Facebook kijk. Je kunt stellen dat mijn verzet niet effectief is gebleken, maar toch is dit uiteindelijk tot iets veel groters uitgegroeid.

In een notendop kan je deze blog omvatten als je favoriete nummer nog eens beluisteren, maar dit keer luister je heel nauwkeurig naar de tekst en vervolgens kom je een boodschap tegen die je nog nooit eerder is opgevallen. Het zal je leven uiteindelijk niet opzienbarend verbeteren, maar het geeft je alsnog een glimlach op je gezicht en misschien je toch een beetje geïnspireerd achter laat.

In een notendop kan je zeggen dat ik in m’n eigen wereldje leef. Ik geloof niet zo in alleen introvert of extroverte mensen, maar in zekere zin heb ik m’n eigen visie op de wereld, net als een ‘introvert’. Maar op hetzelfde moment vertaal ik dit wereldje naar de werkelijkheid. Je zou dus kunnen zeggen dat ik ‘de brug’ ben tussen twee werelden. Een soort Paus van mijn eigen universum.

Deze blog zie ik als de afslag rechtsaf waardoor je op de snelweg komt die ik ‘mijn leven’ noem.

Ik heb mijn leven nooit gezien als een 9-to-5-job waarbij ik een stabiel inkomen heb en geen onzekerheid ken, aangezien ik een vast contract kreeg en geen uitzicht heb op een promotie. De enige klachten die ik dan had zouden een muisarm en een saai karakter zijn.

Er zijn 3 dingen die mijn leven echt verrijken: mensen (en mezelf) aan het lachen kunnen maken, mezelf kunnen inspireren en ik wil mensen aanzetten om zichzelf te verbeteren.

Dan is nu de vraag: hoe nu verder?

De laatste tijd heb ik een heel aantal impulsieve ideeën. Nadat ik een forum ben gaan volgen over reizen, wil ik ook een reis maken deze zomer. Naar IJsland (waar eigenlijk niet eens zoveel ijs ligt). Nadat ik een doel van iemand hoorde over een wasbordje, wilde ik dat eigenlijk ook wel. Nadat ik meer boeken ben gaan lezen, dacht ik eraan om er zelf ook een te schrijven. En nadat ik een hardcore SM-film keek over nymfomanie, inclusief met wurgseks, weerhaken en buttplugs, wilde ik da… Nee het moet niet te gek worden natuurlijk. Nadat ik een aantal goede boeken las, wil ik een boek schrijven.

Waarom niet?