Raadslid, voorzitter en bovendien geweldig moeder

Ik was 8 jaar oud. 8 jaar oud toen mijn moeder een plaatsje kreeg in de ‘gemeenteraad’. Wist ik veel wat dat was. ‘Hee, snoep. Lekker!’ en weg was ik.

Toen op 6 mei 2002 Pim Fortuyn vermoord werd kreeg indirect GroenLinks de schuld. Ik weet het nog goed toen er plotseling, op een avond, twee bomen van een kerels voor onze deur stonden te waken. Misschien hadden zij wel zin in wat snoep. Wist ik veel.

Met terugwerkende kracht kwam ik erachter dat deze mannen daar stonden met een ietwat lugubere reden: over het hele land waren politici, zowel landelijk als regionaal, bedreigd omdat de moordenaar van Pim Fortuyn, Volkert van der Graaf, een fanatiek milieurechten activist was en zodoende dus GroenLinks stemde.

Deze herinnering typeert tot de dag van vandaag mijn jeugd waarin politiek een grote rol speelde. En graag ook.

De ellenlange avonden waarop mijn moeder bij onze nostalgische (en beruchte) keukentafel vergaderde over lokale politieke kwesties of de nachten waar ze laat thuis kwam van de raadsbijeenkomst. Mijn moesjie de harde werkster.

Vier dagen in de week keihard werken, met veel verantwoordelijkheid op haar schouders op de werkvloer en thuis, waar ze ook nog eens twee koters en een puber moest opvoeden. Ze deed dit natuurlijk niet alleen, een geweldige vader die, naast zijn meer dan full time baan, iedere dag kookt, sport en altijd in is voor een dolletje.

En daarnaast was ze ook nog eens ieder jaar weer een sleutelfiguur bij de theatervoorstelling ‘Til en Dien’, voorzitter van Stichting Kasteel Cultureel en vrijwilliger van het Alzheimer Café (Al ben ik wel even vergeten wat ze daar nu ook alweer doen..) en vervolgens nog steeds raadslid.

En nu, na al 12 jaar actief te zijn geweest in de Wijkse raad, is ze er nog lang niet klaar mee. Ze gaat weer een periode door bij de enige partij waar ze niet zo lopen te ouwehoeren, waar geen wiet telende wethouders bevinden, waar ze geen valse beloftes maken om stemmen te winnen, en al helemaal niet wanbeleid opstellen rondom een of ander kasteel Domensteyn.

Nee, ze is niet Wil Kosterman, raadslid GroenLinks, maar Willie, van Kees Kosterman uit de achterstraat, mijn moesjîe en een groot voorbeeld.

Misschien geeft een ‘behind the scenes’-perspectief een beter beeld en een motief om dit jaar te stemmen op GroenLinks bij de gemeenteraadsverkiezingen.

En toch, zeg ik eigenlijk nog te weinig dat ik van d’r houd.