Mijn gouden ros

Ik was denk ik een jaar of elf, twaalf toen ik een goud kleurige Gazelle fiets had. Het was een vrouwenfiets, iets wat ik tot op de dag van vandaag een grote verdienste voor de mensheid vind. Zeker met die fiets was dat fijn, aangezien het zadel nogal glad was en ik er nogal gemakkelijk van af gleed. Beter om in het niets te vallen, met nog twee seconde om je op te vangen dan je edele delen te verbrijzelen op een stuk ijzer.

Ik was enigszins trots op m'n fiets, niet omdat het een mooie fiets was (ik heb Dixi toiletten gezien die qua styling nog mooier waren) en al helemaal niet omdat het een complete fiets was. Ik miste een bel, remmen (waardoor ik steeds met m'n voeten moest afremmen en ik uiteindelijk mijn schoenzool kapot schuurde), lampen en een los spatbord waardoor ik al honderden meters van te voren al aan te horen was, maar het feit dat het voor de meeste mensen als een kut fiets beschouwd werd, was ik er gek op. Fuck mainstream enzo.

Deze trots, hoop en liefde kwam op een brute wijze tot een einde.

Na een dag op school gezeten te hebben kwam mijn broertje naar me toe en vroeg of hij achterop mocht. "Best" zei ik met mijn op die leeftijd al vreselijk diepe, mannelijke stem. We fietsten richting huis, en nog geen 150m verderop brak mijn fiets LETTERLIJK in tweeën. De stang bij het voorwiel en stuur hadden zich gescheiden van de rest van de fiets, die nog bij elkaar werden gehouden door twee niet werkende remkabels. Mijn broertje sprintte intuïtief richting huis om daar mijn moeder om hulp te vragen. Klein probleempje: mijn moeder had een zware enkelbreuk gehad en moest dus machteloos, maar voldaan door leedvermaak, in haar rolstoel wachten tot ik thuis kwam met twee delen fiets in m'n handen.

De avond na het incident besloot mijn vader om het samen met een vriend wel eventjes op te lossen, ze zouden het wel even aan elkaar lassen. Samen gingen ze te werk op een manier die mij een beetje deed denken aan de animatieserie Buurman en Buurman. Uiteindelijk bleek het resultaat van hetzelfde kaliber te zijn, aangezien ik mijn niet-zo-fiere stalen ros nog alleen maar naar links zag sturen. De oplossing van mijn vader was dan ook heel simpel: "Je kan toch een extra rondje rijden om het te compenseren?"

Op die dag ben ik een van mijn goede vrienden verloren. Roest zacht, Fiets.