Waarom darts zo geweldig is

Darts is een ‘net niet’-sport. Dat weten we allemaal. Geen gladde kapseltjes, geen sportonderbroeken megacontracten, geen videogames, zelfs geen Darters-Panini plaatjes. Man, als een darter zou willen zou hij zelfs met een blote torso, Superman cape, badslippers met witte sokken en een grote witte onderbroek met een vieze poepstreep aan het podium op komen en zelfs dan zou er voor hem geklapt worden.  Dat is heel wat anders dan spelen in een Rabobank reclame.

Daarom dan ook 5 redenen waarom darts geweldig is:

’s Overdags is hij een simpele arbeiders, maar ’s avonds is hij ‘The King Cobra’

De middelmatige darter heeft een bierbuik, is licht kalend en heeft het verstand van een rots gebakken in plantaardige olie. Als ze niet aan het darten zijn, dan hebben ze banen zoals respectief, ventilatorreparateur, buschauffeur of spiegelinspecteur, een baan die je jezelf wel kan zien doen. En van de ene op de andere dag zijn deze mannen van nietszeggende figuren naar lokale idolen verheven.

Het is een soort superhelden verhaal, waar hij overdags een nietszeggende burger is, zonder al te veel spektakel om hem heen, maar als hij aan het darten is, wordt hij aangemoedigd als een superheld, als een Messias, als een legende.

Ze zijn ook gewoon zo lekker normaal. Als ze winnen dan is het geen arrogante trekjes met jezelf op de borst kloppen, of gebaartjes naar de trainer of de journalisten. Dan zijn ze blij, zoals blij zijn bedoeld is.

Gelukkig zijn ze dan niet zo blij dat ze hun shirt uittrekken.

Bijnamen

Er geldt 1 belangrijke regel bij darts: zonder bijnaam hoor je er niet bij in de dartwereld. Dus kies je een bijnaam die iets met je naam, uiterlijk of een ervaring te maken heeft. Als het nog even kan kies je hier ook nog een passende openingstune bij, bijvoorbeeld ‘The Count’ heeft als openingstune ‘Be on Your Way’ of ‘El Dartador’ met ‘Bamboleo’. Zie je de overeenkomsten?

Fans

Maar het aller, aller, allerleukste aan darts zijn nog wel de fans.

Stel je voor, een grote zaal, zo groot als Ahoy, misschien wel de Ziggo dome, helemaal vol met mensen, zittend aan picknicktafels en banken, gekleed als bananen, Pokémon, dalmatiërs en zaklampen. Niets is te dol.

Geen spreekkoren over de omroeper diens moeder een hoer is, of vuurwerk gooien, alleen dezelfde dronken liedjes waarbij het een wedstrijdje is om zo hard mogelijk “OY, OY, OY” te schreeuwen.

Het maakt ze allemaal niet uit wie wint, ze juichen toch wel voor beide spelers. Vraag een willekeurige aanwezige voor wie ze zijn, Andy Fordham of Ted Hankey, reageren ze enkel met ‘Wie?’ Het doet er niet toe wie wint en wie beter is, alle darters hebben een beetje die gunfactor.

Vrouwen bij het darten

Het vervelende aan topsport is dan ook dat alle topsporters iets speciaals hebben wat uniek lijkt te maken, een Cristiano Ronaldo, een Michiel Mulder, een Anna Kournikova, allemaal gezegend met een geweldig uiterlijk én een bizar talent in hun tak van sport. En daar komt ook nog eens bij dat ze worden overladen met interesse van de andere sekse.

Darters, nou die hebben dat niet.

Die zijn gezegend met een goede reservevoorraad voor als het tijd wordt voor de winterslaap (die nooit komt, maar voor het geval dat).

Welke legende het ook heeft verzonnen, verdient een prijs, maar ooit kwam iemand met het geniale idee om deze darters op te laten komen met twee prachtige vrouwen aan hun zijde. Vrouwen die zij anders alleen zouden zien op plaatjes op het internet, lopen nu aan hun zijde. Het is net als een leeuw die in zijn leven alleen heeft geknaagd aan karige, oude gnoes, en nu lopen er twee prachtige volle gazelles naast hem, en hij mag niet toeslaan. Pure kwelling en heerlijk leedvermaak tegelijk.

En het allerleukste aan darts? Er zijn geen Duitsers.

Oh, op voetballer Toni Kroos na dan.

Hoe versier je een vrouw – een praktische aanpak

Laatst liep ik over straat toen ik achter me opeens hoorde: “Oh mijn god, Johnny Depp!” Door alle commotie draaide ik me om en realiseerde me dat een jonge meid naar mij wees. Voor ik het wist werd ik omringd door vrouwen met notitieblokken en een pen in hun handen vragend om een handtekening en een selfie. Toen ik ze kalmeerde en zei dat ik niet Johnny Depp was, maar gewoon Willem - die ene Willem - werden ze helemaal wild. Ze konden het niet geloven dat ze niet Johnny Depp voor zich hadden, maar de enige echte Willem alom bekend casanova en parttime Don Juan. Voor ik het wist voerden drie ziekenwagens flauwgevallen meiden af. Later moest Rijkswaterstaat nog langs komen om alle nattigheid op te ruimen.

Mannen weten ook dat ik bekend sta als alledaags charmeur, en vaak krijg ik de vraag hoe je nou een vrouw versiert. Nou, dat varkentje zou ik wel eens even wassen dacht ik zo.

Allereerst begin je met een openingszin, mijn favoriet is dan ook: “Wat vinden 9 uit de 10 mensen leuk? Groepsverkrachting!”. Dan blijf je heel ongemakkelijk voor haar staan op een net iets te grote afstand om te laten merken dat je interesse in haar hebt, terwijl je met je vingers speelt omdat je zenuwachtig bent of ze zal lachen of niet. Jij weet net zo goed als ik dat ze natuurlijk niet zal lachen (dezelfde schaamte, iedere keer weer). Maar je moet blijven volhouden! Vrouwen vinden het namelijk geweldig als ze zich ongemakkelijk voelen en er een steeds dronkener wordende jongeman, met als enige doel om seks met haar te hebben, een beetje leuk aan het doen is.

Dan is het moment daar voor wat small talk. Onthoudt: je moet het luchtig houden, maar je moet niet teveel naar oppervlakkige dingen vragen zoals wat ze studeert, waar ze vandaan komt, hoeveel gasten ze al heeft geneukt et cetera.

Dat wilt zeggen dat je niet naar haar cv moet vragen, want die heeft ze waarschijnlijk toch niet bij zich. Tenzij het een sollicitatiegesprek is. Maar dan zou je haar ook niet moeten willen versieren. Relaties op de werkvloer zijn ongemakkelijk. Net als een afwijzing op de werkvloer, dat is nóg ongemakkelijker.

Anyway.

Je moet haar daarentegen ook niet vragen naar wat haar standpunt is over het werk van Goethe in evolutionair opzicht, de kans is groot dat je, net als ik, hier geen ruk verstand van hebt. De enige uitkomsten van deze vraag zouden kunnen zijn dat ze niet weet waar je het over hebt en vervolgens nog meer op je afknapt, of dat ze wel weet waar je het over hebt, maar jij niet en dat je alsnog voor lul staat.

Maar, het is belangrijk dat je het hoofd koel houdt. Daarom bestel je een drankje voor haar. Classic! Werkt altijd om op haar schuldgevoel in te werken dat ze bij je blijft staan en jij tegen haar aan kan praten. Biedt haar alles aan wat ze zou willen, en als ze afwijst bestel je als nog voor haar. Vrouwen houden er van als mannen voor ze beslissen, zeker als ze nog niet zeker weet hoe ze over je voelt. Maar bij jou weet ze dat inmiddels natuurlijk wel, tijger!

Bestel ook iets voor jezelf natuurlijk, een aanrader is cola met ijs, dan wek je niet de indruk dat je een ontzettend drankorgel bent die je in werkelijkheid wel bent.

Pak nu de ijsklontjes uit je glas cola en smijt ze op de grond, om vervolgens met de meest originele, totaal niet uit een reclame gejatte line te komen: “Zo, nu is het ijs gebroken, haha” terwijl je haar wanhopig aankijkt sijpelt het binnen dat ze zich nu echt heel ongemakkelijk voelt terwijl ze langzaam naar achter schuifelt.  Je weet: ‘Ik moet nu handelen!’ NU is het moment om toe te slaan, badboy! Go in for the kiss! Ondanks dat je je ongemakkelijk voelt, moet je ooit toeslaan!

Ze zal je waarschijnlijk van haar afduwen en je uitschelden voor ‘gluiperd’ en ‘creep’ en krijg je het zojuist voor haar bestelde drankje in je gezicht gesmeten. Vervolgens vertel je aan al je vrienden over ‘die bitch’ en hoe je ‘toch geen fuck om haar geeft’ terwijl je daarmee jezelf tegenspreekt en je er wel om geeft.

Na deze afwijzing zal je de rest van de avond waarschijnlijk wel de ontzettende drankorgel worden wat je eerst niet wilde laten blijken.

Nou, uiteindelijk werkt dit allemaal nooit en precies om die reden ben ik nog steeds single.

All you need is love

Kerstavond, wat een schitterende avond om geen fuck te doen. Zo denkt heel Nederland over deze avond. Dus gaan ze allemaal voor de buis zitten. En wat kijken ze dan? All you need is love natuurlijk, hét ultieme kerstprogramma bij uitstek.

Daar staat Robert Jan Paardenlul op al die mensen te wachten en worden ze met veel bombarie ontvangen. Dan worden ze ‘ontzettend gezellig’ met z’n allen in een grote bus gepropt, allemaal mensen die elkaar niet kennen. En godverdomme wat is het toch GEZELLIG.

Als het moment suprême daar is komt de liefde van hun leven op ze af rennen, is heel Nederland thuis op de bank overspoeld door een warm gevoel van liefde terwijl ze synchroon ‘Ahhhhh’ zeggen om vervolgens zelf even een flinke pot te janken.

En dan gaan de liefdesvogels naar huis, om samen een gelukkige kerst te hebben en flink te knallen en kunnen ze hun geluk niet op, om nog geen 2 dagen later in dezelfde fucking sleur te komen als ieder ander stel.

Ik heb een hekel aan ‘All you need is love’ en niet omdat ik een hekel heb aan mensen, of aan herenigingen, zeker niet. Maar liefde moet niet op een troontje worden geplaatst, alsof dat het enige is wat je nodig hebt in het leven om een gelukkig leven te hebben.

En weet je wat nu het erge hieraan is? Ik betrap me zelf nog wel eens erop dat ik ook ‘Ahhhh’ zeg.

Baard

Ik kan een baard laten groeien.

Daar ben ik dan ook best trots op. Het is een stukje mannelijkheid dat ik erg waardeer. Verder maakt dit me niet beter dan andere mannen, maar hee, als je er een kan laten groeien, waarom niet?

Wat dan ook zo godsgruwelijk irritant is, als je mannen tegenkomt die geen baard kunnen laten groeien en dit eigenlijk heel graag zouden willen, je telkens van die leukdoenerij krijgt als; “He man, je moet je baard scheren”, “Sinterklaas is eerder dit jaar? Whahaa”, “Scheerapparaat stuk? Hahahaahhaaa” of favoriet van deze mannen zonder testosteron tegenwoordig: is “Ga je bij de ISIS? Ghahahaah”

HI-LA-RISCH.

Doodziek word je er van.

Als je niets te melden hebt, houd je bek dan gewoon, maar laat mij niet het slachtoffer worden van jouw jaloezie omdat jij te weinig vent bent om 1. Zelf een baard te groeien of 2. Er vrede mee hebt dat je geen baard kan groeien.

Het eerste is genetisch, het tweede is gewoon een slecht karakter.

Iedereen heeft gaten in zijn sokken

Vroeger, als tiener zijnde, heb ik heel veel gegamed. Vanaf mijn twaalfde jaar oud tot mijn achttiende jaar heb ik dag in dag uit videospelletjes gespeeld.

Hierin ben ik niet heel speciaal, immers, miljoenen jongens en meisjes spenderen het grootste deel van hun tijd met games.

De reden waarom ik  graag spelletjes speelde was omdat ik er van hield om mijn poppetje beter te laten worden. Ik ben er achter gekomen dat het niet zozeer lag aan welk spelletje het was dat mij zo trok, maar meer aan de bezigheid van het constant verbeteren van jezelf. Het is zacht gezegd jammer, dat ik hier pas achter ben gekomen nadat ik besloot om mijn tijd te gaan investeren in andere dingen dan videogames.

Een mooie eigenschap, maar desalniettemin heb ik jarenlang mezelf verborgen voor de buitenwereld en weinig sociale activiteiten ondernomen. In zekere zin kun je zeggen dat ik in die tijd als een kluizenaar leefde. Zelf zie ik dit als een periode waarin ik mezelf achteraf best wel teleurgesteld heb.

Wat ik destijds erg ondervond is dat ik mijn eigen leven ontzettend vergeleek met dat van anderen, vrijwel altijd in negatieve zin. In mijn geval een gebrek aan  vriendschappen en sociale contacten, misschien kun je het wel omvatten als populariteit. Ik dacht dat als ik maar iets had wat een ander wel had, mijn leven een stuk beter zou zijn. Of dit nu een voorwerp was, een karakteristiek of een bepaalde vriendschap, in alles zag ik een ‘magic pill’ voor een gelukkig leven. En ik was de enige die deze ‘magic pill’ niet had.

“Be kind to everyone you meet, for everyone is fighting a hard battle” – Ian MacLaren.

‘Iedereen heeft gaten in zijn sokken’ houdt in dat iedereen wel een strijd met zichzelf voert. Dat, ondanks dat mensen een gelukkige indruk op je achterlaten, er wel meer in hun leven speelt dan het beeld dat je van hen hebt. Iedereen worstelt met een probleem in zijn leven, of deze nu zichtbaar is of niet. Of dit nu een verslaving is of een ervaring is die je wereldbeeld heeft veranderd.

Met deze situatie kun je ook mensen onderscheiden. Want waar een probleem is, is ook ergens een oplossing.

Zoals ik al schreef is dat ik graag videospelletjes speelde, en dat mijn motivatie om dit te doen niet lag in het spelletje zelf, maar in het beter worden in dit spelletje. En dit beter worden in het spelletje was niet zozeer gebonden aan een spelletje, maar een algemene eigenschap.

Op deze manier kijk ik ook naar mijn gaten in mijn sokken. Ik kan het accepteren dat die gaten er zitten en er een schoen omheen doen en doorstappen, of ik pak een stuk stof, naald en draad en probeer de sok te maken.

Waar een probleem van buiten is, kun je die oplossen. Waarom zou dat niet kunnen met een probleem van binnen? Je kunt niet altijd in de knoop blijven zitten met jezelf, hopend dat het ooit over zal gaan. Wachtend op die ene gebeurtenis dat je leven veranderd, of in ieder geval genoeg om dat ene stukje weg te nemen. Grote gebeurtenissen in je leven, zoals afstuderen, een relatie of een nieuwe baan zouden niet de highlights op je levenstijdlijn moeten zijn, het zijn de kleine dingen die je anders laten kijken op je leven.

Aan jezelf kunnen werken en verbeteren is het beste wat er is. Er is niets beter dan je eigen problemen oplossen.

En als dat lukt, alleen dan, zullen je sokken weer als nieuw zitten.

Wielrenners

Op deze wereld zijn in mijn ogen twee soorten mensen:

Allereerst zijn er mensen die ademen, eten, voortplanten en bezig zijn met hun alledaagse bezigheden. Dit zijn vaak mensen waarmee ik goede relaties en vriendschappen kan opbouwen en veel plezier mee beleef.

En dan heb je ook nog wielrenners.

Wielrennen is een uit de kluiten gegroeide hobby die ooit begonnen is in de sportschool op de hometrainer. Hier gingen aspirant wielrenners al flink op tekeer, met kreunen, hijgen en overig overdreven gedrag. Ze vonden zichzelf al gauw te goed voor indoor sport en besloten zich maar te verplaatsen naar de buitenwereld om hier nóg vervelender te zijn.

Al gauw voelen dit blanke tuig van middelbare leeftijd zich hoger dan de wet en dat geeft deze mislukte Tour de France rijders het zelfvertrouwen om mensen aan de kant te schreeuwen, uit te schelden en elke mogelijke wet en regelgeving die gemaakt is om het verkeer veilig te houden, te overtreden.

Het zal dan ook niet lang duren voordat de snelwegen vol zitten met mannen met gladgeschoren benen en kekke sportbrillen op een veels te dure fiets. Losgeslagen mannen met vervlogen dromen over hoge bergtoppen en diepe dalen, nu terug te vinden om 42 kilometer van vlak asfalt. En als je ze wilt passeren? Dan krijg je een middelvinger.

De enige manier waarop dit uitschot nog iets van z'n nét iets te kleine lul kan laten lijken is door er doping in te spuiten. Ze missen een stukje zelfrespect, dus bundelen ze zich maar in een peloton van mannen met hetzelfde probleem zodat het wat minder erg lijkt.

Straatterroristen op een lichtgewichtframe, dat zijn het.

Tandarts

Een geromantiseerd bezoek aan de tandheelkundige

Het is woensdagmiddag, 3 uur. Ik heb een afspraak bij mijn persoonlijke tandarts. Althans, zo profileert ze zich. In werkelijkheid heb ik mijn twijfels over haar trouw. Ze claimt dat al die andere mensen die zijn praktijk in en uit lopen niets met mij en haar te maken hebben, maar ik krijg langzaam steeds meer mijn twijfels..

Enkele dagen geleden kreeg ik een SMS. Ze zocht weer eens contact met me.. Ik smachtte hier al dagen naar.

“Beste Willem,

Een herinnering voor onze afspraak op 27 augustus, 15:00. We zien je graag dan.”

Ik neem plaats in de licht comfortabele bank. Rubber en plastic, gemaakt op duurzaamheid, niet op comfort. Er bekruipt me een onwennig gevoel en het wordt mij al gauw duidelijk: ik voel me niet op mijn gemak.

Als de secretaresse vluchtig naar haar balie loopt en mij kort en ingetogen begroet wordt mijn nervositeit er niet beter op. Had me dan een kopje koffie aangeboden denk ik nog, maar dat mag natuurlijk niet, dat veroorzaakt natuurlijk tandplak. Een grote teleurstelling.

Als ik op de stoel lig begint mijn tandarts me te verhoren. Ik ben hier niet aan toe, ik heb helemaal geen zin om me te moeten verantwoorden. “Heb je nog gestokerd?” wordt er mij gevraagd terwijl ze met allerlei haakjes in mijn mond aan het wroeten is alsof mijn mond een wc is die verstopt zit. Alsof ik godverdomme niets beter te doen heb dan stokeren.

Je bent helemaal geen arts denk ik nog. Het idee van een arts is dat als ik de arts bezoek, hij mij behandeld en het probleem helpt op te lossen. Het idee van een arts is niet dat voor ik het tribunaal van mondhygiëne bezoek ik eerst uitgehoord wordt door de officier van justitie onder opdracht van het Ministerie van Tandplak.

“Poets je al elektrisch?” vroeg ze me. Haat, irritatie, agressie, alles gierde door mijn lichaam. Ik voelde dat er een ader op de rechterkant van mijn voorhoofd harder begon te kloppen. “Dan kun je veel beter je verstandkiezen poetsen en beter je tandplak tegen gaan” Deze ader. Werd. Steeds. Een. Stukje. Groter.

Ik stond op en ging weg.

‘Vaarwel’,

De deur viel in het slot,

Tot ons weerziens.

Drankverhalen

Laatst is er een droom van mij uitgekomen. Dat was een heel aparte ervaring. Achteraf realiseerde ik me pas dat een van mijn dromen realiteit is geworden.

’s Nachts had ik namelijk gedroomd dat ik mijn prullenbak had vol gekotst. Die droom bleek al gauw werkelijk te zijn en ik was ook degene die de eer kreeg om mijn droom op te ruimen.

Dit was het begin van een ernstig probleem. Ik heb er veel moeite mee om het toe te geven, maar ik heb een drankprobleem.

Ik heb er namelijk geen geld meer voor.

Alcohol schept ideeën. Of deze ideeën altijd even verstandig zijn, valt te betwijfelen, maar zonder alcohol zouden er nooit 140 meter hoge driedimensionale driehoek gemaakt zijn. Wie bedenkt nou zoiets met een nuchter hoofd? Alcohol zorgt voor innovatie.

Alcohol is ook een geweldig excuus. Een geweldig excuus om honden van de buren uit te schelden en stoeptegels van dichtbij te inspecteren. 

Alcohol is dan ook de enige mogelijke verklaring dat je een dennenboon kunt het motorboaten of dat je een houten paaltje naast de weg zoent terwijl je naar je vrienden schreeuwt dat ze van jou is en niemand aan haar mag komen.

Alcohol schept een nieuwe realiteit. Driehoeken worden vierkanten en schuine grappen worden uitgevoerd.

Dus, ben je het zat om nooit seks te hebben? Heb je die eikel altijd al eens willen slaan? Of wil je ontsnappen aan je saaie burgerlijke leventje?

Zeg dan JA! tegen alcohol, en wij maken zelfs van die lelijke meid een 10!

LinkedIn

Toen ik 16 jaar oud was, vond ik een bijbaantje bij de Albert Heijn. Dit was een verantwoordelijk baantje. Ik was verantwoordelijk voor de doorloop van artikelen van de leverancier naar de klanten, en dit moest op een zeer representatieve wijze gebeurd worden, waarbij alle artikelen in perfecte omstandigheid in het zicht van de klant moest komen.

Ik was vakkenvuller.

Desalniettemin heb ik deze ervaring op mijn LinkedIn pagina staan. Want op LinkedIn denkt men niet in hokjes als ‘vakkenvuller’ of ‘afwasser’, maar ben ik ‘medewerker verkoopklaar, padhoofd pad 6 – wijnen en sappen specialist’ of ‘eindverantwoordelijke hygiëne porseleinwerken’.

Op LinkedIn wordt alles beter dan de werkelijkheid, net als met alcohol.
Mensen, banen en vacatures lijken plotseling een stuk interessanter, en niet alleen al omdat alles in het Engels geschreven is.

Bijna iedereen heeft ook wel een LinkedIn pagina, met het idee in hun achterhoofd dat “je er misschien wel een goede baan op na houdt”. Er is slechts een select clubje mensen dat ook werkelijk hun LinkedIn strak in de gaten houdt en helemaal up-to-date zijn.

En dit zijn ook de mensen die vaak verder geen flikker te doen hebben.

Studeren

Studeren is een belangrijke tijd in iemands leven. Als ervaringsdeskundige die veel in-field onderzoek heeft gedaan kan en ga ik een aantal adviezen geven voor elke aspirant student, zodat jij gelukkig door kan met je studentenperiode.

Seks

Kijk, wat vrouwen niet vaak begrijpen is dat wij mannen altijd denken dat als we in een andere plek bevinden, dat daar plotseling alles anders is en wij ontzettend veel succes zullen hebben met de vrouwen.

Dit kan zijn op vakantie in een SOA-oord als Albufeira, Lloret of Marmaris, of misschien in de Verenigde Staten, want daar komen immers alle ‘Girls Gone Wild’ filmpjes vandaan die je vroeger na 12en op TV zag, wat eigenlijk niet mocht. Het is eigenlijk een soort schuldig genot. Je droomt er van, maar de werkelijkheid is teleurstellender dan je had gehoopt.

Met studeren is dit niet anders. Prima, je woont misschien niet thuis meer, maar het is niet dat je nu plotseling vrouwen om je nek hebt hangen omdat je nu studeert. Want er zijn precies 331.423 studerende mannen die exact hetzelfde dachten.

Leg je er maar bij neer, je zal heus wel eens een scharreltje hebben, maar je seksuele fantasieën zal je waarschijnlijk nog steeds moeten botvieren op die vieze filmpjes op het internet van je.

Studenten zijn best wel oppervlakkig

Studenten worden in de maatschappij soms gezien als een heel diverse subgroep van de bevolking, maar in alle eerlijkheid zijn studenten best wel oppervlakkig en de meeste verkeren in principe in een voorstadium van het Vinex-gezinnetje met twee kinderen, een labrador en een Volvo.

Kijk, studenten zijn jonge mensen die zich aan het ontplooien zijn. Ze creëren een toekomstbeeld, leren zichzelf beter kennen en ontwikkelen een eigen filosofie.
Althans, dat is het idee. In werkelijkheid zijn ze vooral aan het zuipen, klagen ze over hun tentamenweek op Facebook(mits van toepassing) en kleden ze zich allemaal ongeveer hetzelfde zodat je weet “Hee! Dat is een student!”.

Vraag bijvoorbeeld een typische student van welke muziek hij houdt. Grote kans dat ze “Ik houd wel van techno” zeggen.
Tot een jaar geleden was techno deephouse, en daarvoor progressive house en zelfs voorafgaand aan progressive house was het electro house. Dit gaat zo terug tot 1920 toen swing jazz hét genre onder de hippe studenten was.
Zo kun je ze bijvoorbeeld ook vragen naar wat ze het liefst doen met uitgaan. Standaard krijg je iedere keer weer een gelijkwaardig antwoord: “Ik ga graag naar festivals”.
En nee, hier bedoelen ze geen Lowlands of Pinkpop mee, zelfs geen Zwarte Cross, maar dag feesten, die het in mijn ogen niet eens waard zijn om het label ‘festival’ te krijgen, maar beter omschreven kunnen worden als ‘Facebook evenementen’ aangezien ze altijd hun aanwezigheid aanvinken zodat alle andere studenten, die precies hetzelfde doen, weten dat zij ook op dit evenement zullen zijn. De enige reden dat ze festivals heten is omdat het op deze manier een stuk exclusiever klinkt dan een ‘feest’. Dit zijn het type feestjes waar studenten naar toe gaan in hun skinny jeans met een wayfarer zonnebril voor hun ogen en met een pet achterstevoren om daar een pilletje te nemen en vervolgens de hele avond gekke dansjes, die op dat moment populair zijn, te doen.

Eigenlijk doen ze niet eens zulke dansjes. In studententaal heet dit ‘dansjes wagen’.
Het is best gek om een dansje te ‘wagen’. Het suggereert dat ze een poging doen tot een dansje, zonder te weten of het een succes zal worden. Het is suggereren dat je een uitvoering van de Weense Wals gaat doen zonder het ooit te hebben geoefend. Dat het zelfvertrouwen zal dalen als het dansje niet aanslaat en mensen hun raar zullen aankijken.

Studentenverenigingen zijn best wel apart

Als je als student gaat wonen in een compleet nieuwe stad waar je niemand kent, dan kan ik het best wel begrijpen dat je van te voren weet dat je lid gaat worden van een studentenvereniging. Doe je het om een andere reden, zoals puur voor gezelligheid gaan, is dat ook prima.

Het collectief ‘studentenvereniging’ is gewoon een beetje gek. Als ze bij elkaar komen gaan ze van die rare dingen doen. Dan gaan ze heel veel zuipen en liedjes zingen, en als je daar dan niet bij bent, dan ben je een knor. Zingen mensen liedjes in een andere gelegenheid waarbij ze ook heel veel drinken zijn, maar niet op hun avondje van liedjes zingen en zuipen was, dan ben je alsnog een knor.
Of op een willekeurige doordeweekse dag gaan ze allemaal heel net gekleed met colberts en stropdassen naar een donkere bovenkamer die ze de ‘sociëteit’ noemen en de volgende dag dragen ze niets anders dan trainingsbroeken en ruime vesten met petjes om zo hun haar niet te hoeven doen.
En ze vormen jaarclubs met aparte namen zoals ‘Bounce’ of ‘Chita’, en maken groepsfoto’s waarbij de vrouwen plotseling last van hun knieën krijgen want ze zakken erdoorheen zodra de foto gemaakt wordt.
En dan gaan ze in de kroeg liedjes aanvragen voor een vriendin, die Rosanne heet ofzo, en vragen ze om het nummertje ‘Roos heeft zoveel dingen aan haar hoofd’ om die vervolgens schouder aan schouder keihard mee te gaan schreeuwen.

Maar in alle eerlijkheid vind ik de ‘hoge figuren’ in die hiërarchie van studentenverenigingen nog wel het vreemdst.
Jongens en meiden die in hun leven niet anders hebben gezien dan hun ouderlijk huis, de hockeyvereniging en de middelbare school en nog nooit een stuk literatuur hebben opengeslagen die mij vertellen hoe de wereld in elkaar zit.
Juist.

Weken van voetbal

De laatste tijd is het wat stil geweest rondom de blog, en dat heeft een goede reden: ik was namelijk in Brazilië.

Nee, niet werkelijk. In plaats daarvan was ik thuis, voor de tv, elke dag voetbal aan het kijken tussen de tentamens door. En daarom stond mijn hoofd niet echt naar het schrijven van een blog. Maar tussendoor kwamen er steeds weer gedachtes voorbij en het zou ontzettend zonde zijn als ik die niet zou schrijven.

Vandaar: “Dingen die mij opvielen tijdens het WK”

Mijn school heeft waardeloze medewerkers op de roosterplanning.

In het leven moet je prioriteiten stellen. Zo gaat bier voor de kater en soep voor het hoofdgerecht.

Maar het is zacht gezegd puur sadisme, masochisme, kwelzucht en ronduit wreed om een tentamenweek TIJDENS het wereldkampioenschap voetbal te plannen. Dat is, in deze voetbalgeoriënteerde wereld, een simpele ‘no-go’. Hetzelfde als warme chocomelk in de zomer bestellen: je doet het niet, maar het gebeurd toch.

Zodra ze in beeld zijn..

Stel: je hebt besloten om naar het WK in Brazilië te gaan. Je sluit een lening af voor duizenden euro’s om 3 wedstrijden of meer te kunnen zien van je eigen nationale ploeg. Het WK blijkt uiteindelijk een drama te zijn, je ploeg verliest elke wedstrijd en je ben beroofd toen je door een donker steegje liep omdat je geen zin had om een stukje langer te lopen om naar je hotelkamer te komen (Serieus, wie is er dan ook zo stom om dat te doen?).

Hoe teleurstellend het resultaat van zo’n vakantie ook is, zodra de camera hun teleurstelling in beeld wilt brengen zijn de supporters plotseling toch niet meer zo teleurgesteld. Hun gezicht klaart op het moment dat ze doorhebben dat ze in beeld zijn. Dan ontstaat er plotseling een polonaise over de tribune en is er een fanfare van vuvuzela’s aan het spelen. Alles voor hun ‘5 seconds of fame’.

Als we het nu toch over het onderwerp van ‘in beeld zijn’ hebben: volgens mij hebben de cameramannen van de TV een cursus ‘zoek dames in het publiek op’ gehad voor aanvang op het toernooi. Misschien een ideetje van Sepp Blatter?

Als ik voetbal kijk, wil ik de wedstrijd zien. De emotie, de liefde, scheldende trainers en ruziënde scheidsrechters. Om dan een enkele keer de tranen van een supporter te zien: geweldig (Voor zover dat lukt natuurlijk, hè).

Maar dan hoef ik niet elke keer een leuke dame te zien die het spelletje niet zo interessant vindt, maar vooral de aandacht waardeert. Als ik naar dames wil kijken dan zap ik wel in de rust naar het WK lingerie.

Die hebben immers precies hetzelfde concept: van voetbal snappen ze geen niets, maar de aandacht die ze krijgen is leuk.

Voetbal kijken in gezelschap

Voetbal kijken in gezelschap is geweldig. Ik kijk voetbal het liefst met vrienden, die het spelletje ook snappen. En soms kijken ook vrouwen mee. Dat is geen probleem. Als vrouwen meekijken belemmert dat niet mijn ervaring van de wedstrijd.

Meestal, als vrouwen meekijken, zijn ze stil, ze volgen het spelletje wel, maar begrijpen het niet helemaal en dat vinden ze prima. Dat vinden wij mannen ook prima. Dit is prima. Maar dit is helaas niet altijd het geval..

Als wij mannen voetbal kijken hebben wij het over welke mogelijke ballen gegeven hadden kunnen worden, over of een lage of een hoge steekpass het best was geweest of misschien zelfs over de mogelijkheden op de bank, die wedstrijd kunnen keren.

Vrouwen daarentegen die het spelletje niet snappen, maar toch gaan praten, zeggen heel andere dingen, bijvoorbeeld wanneer Memphis Depay nog koud in het veld staat, zeggen ze dingen als: “Zo, die Depay is ook goed hoor!”

Of als Frank Snoeks, de commentator zegt: “Overtreding geconstateerd door Heymoudi.” “Wie is Heymoudi? Is die van Oranje?” “Nee, Heymoudi is de scheidsrechter..”

Misschien als Nigel de Jong, as usual, weer eens ruzie heeft op het veld, zullen ze dingen zeggen als: “Kappen nou Nigel, écht stoppen nu!”

En als even later een ander boos gezicht in een oranje shirtje in beeld komt: “Stoppen nou De Jong!” Totdat dit niet Nigel de Jong blijkt te zijn, maar Ron Vlaar.

Dit is het type vrouw dat niks van voetbal begrijpt, maar zich wel gerechtvaardigd voelt om er een mening over te hebben. Die vrouwen die wél weten wat buitenspel is, om puur af te zijn van het stigma af te zijn dat vrouwen niets van voetbal weten.

Het type vrouw dat haar levensdoel is om de kloof tussen mannen en vrouwen wilt verkleinen en dit op elk vlak mogelijk wilt doen.

Het type vrouw dat voor haar levensdoel zelfs bereid is om een piemel te laten groeien om een statement te maken.

Het type vrouw dat ‘De Opzij’ leest.

Het type vrouw dat klaagt dat wij mannen het maar makkelijk hebben omdat wij mannen nooit kinderen hoeven te baren.

Het type vrouw dat in constante medelijden met zichzelf leeft, maar zich overal profileert als een ‘sterke, zelfstandige vrouw’.

Het type vrouw dat zich niet realiseert dat het voor ons mannen moeilijker is om met zo’n vrouw te leven, dan al hun problemen bij elkaar.

Met dat type vrouw, is het ONMOGELIJK om voetbal te kijken.

Diego Armando Maradona

Diego Maradona, je hoeft geen voetballiefhebber te zijn om te weten dat hij een van de beste spelers ooit is.

Na zijn flamboyante carrière als speler is hij een beetje op een zijspoor geraakt. Een trainerscarrière was geen succes en als analist bakt hij er ook niet veel van. Maar voetbal is conservatief en wilt graag de idolen in het spel behouden en dus ook Maradona nog genoeg in beeld.

Tegenwoordig schrijft Maradona columns. Columns over voetbal. In de ‘Times of India”.

Niet bepaald een verlengstuk van zijn voetbalcarrière..

Langzaam aan krijg ik steeds meer een hekel aan Diego Armando Maradona. Hij is de meest irritante persoon van dit WK.

Niet dat hij dingen zegt die compleet nergens op slaan, hij heeft nog redelijk gegronde uitspraken. Het punt is echter dat Diego niet doorheeft dat hij dingen zegt DIE IEDEREEN AL WIST.

Voorbeeldje: “Messi doet het goed, maar zijn partners werken hier ook aan mee” of mijn favoriet “Neymar is een jongen met een exceptioneel talent. Wat hij deed voor Brazilië in de Confederations Cup was uitzonderlijk, maar hij is nog te jong om het team te dragen op het Wereldkampioenschap.”

Stuk voor stuk allemaal observaties die iedereen al wist. Al ruim voor het WK wist iedereen al dat Neymar een goede voetballer is, maar nog te jong. Dat is ongeveer hetzelfde als zeggen dat Obama een goede president is, maar hij ook slechte dingen heeft gedaan.

Overal wordt elk sprankeltje van hoop gezocht en gevonden

Als mensen een probleem hebben, dan analyseren ze de huidige situatie en lossen het daarna op.

Met voetbal is dat niet zo. Met voetbal ligt dat iets gecompliceerder.

Als men bij voetbal een probleem heeft, bijvoorbeeld een speler is niet gedisciplineerd en vertoond wangedrag, dan wordt er een oud voetballer geraadpleegd die totaal geen verstand heeft van psychologische kwesties om zijn mening te vragen over hoe het probleem moet worden opgelost, om vervolgens een onduidelijk antwoord te geven als “Die jongens hebben tegenwoordig allemaal een hoge pet op van zichzelf, maar ze zullen er uiteindelijk zelf achter moeten komen. Wat ze nu nog het beste kunnen doen is er over te praten.” Dit is ongeveer hetzelfde als een vrachtwagenchauffeur vragen hoe asperges het best bereid kunnen worden.

Of als je bijvoorbeeld een uitermate matig nationaal elftal hebt, dan gaan mensen direct opzoek naar voetbalfeitjes van eerdere internationale toernooien opzoek naar die ene kleine gelijkenis en welke successen ze destijds hebben behaald in de hoop dat het nu weer zo zal zijn. Weetjes van WK’s van 1934, 1950 en 1982, toen we ook in de poulefase een wedstrijd tegen Spanje, Chili of Australië speelden. En toen we op die WK’s ook een verdediging hadden met jongens die nog allemaal in de Eredivisie speelden.

Of 1966, toen Atletico Madrid de Spaanse competitie won, Real Madrid de Champions League, Oostenrijk het Eurovisie songfestival en Engeland wereldkampioen werd. De eerste drie zijn gebeurd, waarom nu niet weer? We weten inmiddels allemaal hoe dat afgelopen is..

Mensen zoeken hoop als iets zelf niet kunnen beïnvloeden. En misschien is dit ook wel de reden waarom mensen als het om voetbal gaat ook alles beter weten. 

16 miljoen bondscoaches en nog steeds zijn we niet verzekerd van het wereldkampioenschap.

Wat zal ons dan wel helpen aan de beker? Precies, vergezochte feitjes uit het verleden.

Er is een reden waarom wij al jaren Belgen belachelijk maken

Voor de niet voetballiefhebbers: België heeft dit jaar een geweldig team. Er wordt gesproken over een ‘gouden generatie’ en dit is hun moment om echt aanspraak te maken op de titel (wat nooit gaat gebeuren natuurlijk).

Toen ik België – Verenigde Staten aan het kijken was, besloot ik maar eens de wedstrijd te gaan kijken op Canvas, de Belgische zender dat voetbal uitzendt onder de naam ‘Sporza’.

Deze zender heeft als commentator een soort Vlaamse Sierd de Vos, die sprak over een ‘draaicirkel van een vrachtwagen’ toen een speler zijn kont keerde en ‘afgeblockt’ zodra een schot werd gekeerd.

Op dit punt realiseerde het maar het beste is als iedereen die moeite heeft met de Nederlandse taal maar het beste in België kan gaan wonen, want alles wat in het Nederlands grammaticaal fout is, is in België toegestaan.

Maar dat is niet de reden waarom we Belgen belachelijk maken. Mensen afzeiken op hun woord keuze is, op Barbie en Kim Feenstra na, niet acceptabel in onze maatschappij.

We maken Belgen belachelijk omdat ze het in hun hoofd halen dat ze denken dat ze beter zijn in voetbal dan wij. En dat pikken we niet.

Wij Nederlanders zijn een verdeeld volk, we zijn het niet vaak met elkaar eens en zeiken meer dan vaak, maar als het op voetbal aankomt, dan zeiken we samen.

Tijdens voetbal, zijn we een.

Even een momentje voor mezelf

Het is niet dat ik een hekel heb aan Nicolette van Dam door haar werk, of haar bloedirritante intonatie, maar puur door de vreselijke Lipton reclames doen niet veel goed aan haar imago.

Moeite doen voor iets (Wat? Dat maakt geen zak uit) is niet altijd nodig. Ik schrijf bijvoorbeeld zo strofe sonnetten uit m’n mouw, zonder dat ik daar meer dan 5 minuten voor hoef uit te trekken. Maar moeite doen voor reclames, dat is echter van een heel andere categorie.

Lipton kan het daar heel goed mee verkloten. Toen ik laatst Nicolette belde kreeg ik haar voicemail. “Hoi, met Nicolette. Ik ben er even niet, ik geniet van een broodje en een Lipton Ice Tea Green, zóóóóo lekker! Dat zal nog wel even duren hoor!”

In dit verhaal zitten twee leugens: de eerste is dat ik het nummer van Nicolette van Dam niet heb, en de tweede is dat Lipton Ice Tea Green niet een stukje hemel in een flesje is zoals ze prediken, maar een goor slap aftreksel is van een paar verwelkte brandnetels waar een grote Deense Dog over heen heeft lopen zeiken. Gadverredamme, wat een bocht is dat zeg.

Het feit dat Lipton Ice Tea Green niet tot mijn verwachtingen opleefde is niet het probleem. Immers, zoveel dingen in het leven doen dat niet. Bijvoorbeeld mensen.

Het probleem zit in het feit dat Lipton er zo weinig moeite voor doet om überhaupt met iets creatiefs, humoristisch, vernieuwends, aanspreekbaar, vrolijk, aandoenlijk, en ga zo maar door, aan te zetten dat ik geen andere keuze heb dan het merk maar voor eeuwig te haten totdat de dagen geen letter A meer in hun naam hebben en alles te boycotten wat ze verkopen. Goed, overdrijven is ook een vak.

Er zijn meer van deze matige reclames. En nee, dan heb ik het niet alleen over Carglass, die inmiddels al een gouden plak kaas van Maaslander heeft gekregen voor de aller slechtste reclames allertijden, maar ook Plus met haar Bende van Vier bestaande uit een irritant ‘plus size model’, een over vrolijke neger waar Churandy Martina nog niks bij is, een doorgeslagen pot en een meisje zo schattig dat ze rechtstreeks uit Meneer Aart’s voorleesmomentje is gelopen, vertikken het om hun slechte imago op te geven door een recast.

Hoe komen we van deze vervelende vlekken, die onder het mom ‘reclameblokken’ vallen, af? Misschien is een wasmiddel een goede oplossing. En niet zo maar een huis-, tuin- en keukenmiddeltje, maar Vanish Oxi Action! Een wonderbaarlijk goed middeltje dat zelfs Geert Wilders zijn xenofobie zal doen verdwijnen en Michail Gorbatsjov’s wijnvlek weg kan poetsen! Een middel zo buitenaards effectief dat je bijna gelooft dat er een flash mob in je achtertuin ontstaat zodra je een wijnvlek uit je kleding krijgt.

Moderne verkoopstimulering is een kwalijke zaak, zeker als je het kut uitvoert.

Je wilt te graag

“Kijk jongen, je hebt kênne en wille. In ’t leven kên je veel wille, maar je kên niet alles kênne. Dus je moet jezelf bij heel dingen neerlegge dat je iets niet altijd zal kênne krijgen, snap je?”

Iedereen kent hem wel, die jongen die nét iets te graag wilt. De typische Rutger of Mart. De jongen die niet weet wanneer hij moet stoppen, de jongen die niet inziet dat een grapje ooit eens leuk was, maar de lol er nu wel van af is.

Ik denk dat zulk gedrag ontstaat in de jeugd, als ze gaan voetballen. Zo’n ventje heeft twee sporten in z’n leven: badminton en voetbal. Badminton kon die aardig meekomen, maar voetbal was een ramp.

Badminton werd gay bevonden op school en al gauw werd hij betiteld als een flikker en een ‘motherfucker’ (wat op de basisschool een heel gewaagd scheldwoord was) en al gauw werd zijn racket in de wilgen gehangen om zich volledig te richten op zijn carrière als aspirerend voetballer. Later wilde hij bij Ajax spelen natuurlijk, dat was immers de grootste en beste voetbalclub van de lage landen, en dus wilde je daar ook voetballen.

Van zijn voetbaltalent moest hij het niet hebben, dus moest hij zich maar op een andere manier onderscheiden. En dus nam zijn keepershandschoenen mee als ze gingen voetballen op het trapveldje. Of was het zijn net nieuwe bal die gebruikt werd. En de volgende keer had hij zijn nieuwe Nikies aan, met 4 extra noppen voor meer grip.

Hij wilt te graag, dat wist iedereen, behalve hij zelf. Hij wist niet beter.

Hij was degene met de meeste flippo’s, hij was degene met de mooiste knikkers en de sterkste Pokémon kaarten. En hij verzamelde ze, want als die ze kwijt zou raken zou hij ook zijn status kwijtraken.

Het is triest, een heel leven op zoek naar een plek van bestemming, ergens thuis horen, maar het nooit vinden. Constant zoekend naar bevestiging, en telkens weer onvoldaan terugkeren naar niets dan naïviteit om erna opnieuw te beginnen.

Het is een verhaal dat nooit beschreven wordt, een personage dat nooit genoemd wordt, een leven dat nooit geschetst wordt. Er is geen handleiding voor deze jongens, geen rolmodel waar ze zich aan vast kunnen houden, geen script waar het wel eens mee zit.

Oneerlijk.

Een Geweldig Fantast

“Oh echt? Waar schrijf je dan over?” Vrijwel altijd krijg ik deze vraag als ik vertel over m’n blog.

Ik vind het geen vervelende vraag, maar het is een moeilijke vraag om te beantwoorden. Het is hetzelfde als uitleggen waarom er een koe in een lange regenjas met een hoed en zonnebril op z’n kop, op de hoek van de straat je aan het bespioneren is.

Toen ik deze blog begon was dat als tegengeluid op het standaard bericht dat op Facebook werd gepost. “Ik en m’n vriendje waar ik wel 3 maanden mee samen ben zijn zo ontzettend gelukkig, kijk maar naar deze foto van onze drankjes op een willekeurig zonnig terras” Die berichten zie ik deze nog steeds voorbij komen op een blauwe maandag dat ik Facebook kijk. Je kunt stellen dat mijn verzet niet effectief is gebleken, maar toch is dit uiteindelijk tot iets veel groters uitgegroeid.

In een notendop kan je deze blog omvatten als je favoriete nummer nog eens beluisteren, maar dit keer luister je heel nauwkeurig naar de tekst en vervolgens kom je een boodschap tegen die je nog nooit eerder is opgevallen. Het zal je leven uiteindelijk niet opzienbarend verbeteren, maar het geeft je alsnog een glimlach op je gezicht en misschien je toch een beetje geïnspireerd achter laat.

In een notendop kan je zeggen dat ik in m’n eigen wereldje leef. Ik geloof niet zo in alleen introvert of extroverte mensen, maar in zekere zin heb ik m’n eigen visie op de wereld, net als een ‘introvert’. Maar op hetzelfde moment vertaal ik dit wereldje naar de werkelijkheid. Je zou dus kunnen zeggen dat ik ‘de brug’ ben tussen twee werelden. Een soort Paus van mijn eigen universum.

Deze blog zie ik als de afslag rechtsaf waardoor je op de snelweg komt die ik ‘mijn leven’ noem.

Ik heb mijn leven nooit gezien als een 9-to-5-job waarbij ik een stabiel inkomen heb en geen onzekerheid ken, aangezien ik een vast contract kreeg en geen uitzicht heb op een promotie. De enige klachten die ik dan had zouden een muisarm en een saai karakter zijn.

Er zijn 3 dingen die mijn leven echt verrijken: mensen (en mezelf) aan het lachen kunnen maken, mezelf kunnen inspireren en ik wil mensen aanzetten om zichzelf te verbeteren.

Dan is nu de vraag: hoe nu verder?

De laatste tijd heb ik een heel aantal impulsieve ideeën. Nadat ik een forum ben gaan volgen over reizen, wil ik ook een reis maken deze zomer. Naar IJsland (waar eigenlijk niet eens zoveel ijs ligt). Nadat ik een doel van iemand hoorde over een wasbordje, wilde ik dat eigenlijk ook wel. Nadat ik meer boeken ben gaan lezen, dacht ik eraan om er zelf ook een te schrijven. En nadat ik een hardcore SM-film keek over nymfomanie, inclusief met wurgseks, weerhaken en buttplugs, wilde ik da… Nee het moet niet te gek worden natuurlijk. Nadat ik een aantal goede boeken las, wil ik een boek schrijven.

Waarom niet?

Spinnen zijn beste wel klote dom

Dieren kunnen heel veel. Inderdaad, ze kunnen echt ontzettend veel. Ze kunnen lopen, klimmen, voorwerpen van elkaar onderscheiden en als het maar ook enigszins in de buurt komt van waar de mens allemaal tot in staat is, dan vinden mensen dat uitzonderlijk knap van die dieren. Zoals een hond dat voor een tijgerjong zorgt. Of een slang, die z’n eigen staart kan bijten, weet ik veel. Laat het duidelijk zijn: dieren zijn of kunnen NIETS speciaals.

Het hoeft ook maar een heel klein beetje op menselijk gedrag te lijken en het wordt direct bestempeld als “ongelooflijk dat zo’n beestje dat kan!”.

Flikker toch op zeg. Zelfs de grootste incestproductie uit de achterhoek kan nog een vierkant onderscheiden van een driehoek.  Man, zoveel speciale dingen kunnen ze nou toch ook weer niet?

Het is hypocriet, want zodra een hond een scheet laat zijn mensen niet zozeer onder de indruk.

En dan zijn er ook nog een heel arsenaal aan standaard reacties van PvdD-stemmers:

“Ja, maar een Gecko kan bijvoorbeeld zijn staart weer laten groeien!”

Een man kan ook iets laten groeien en dat wordt toch ook niet als speciaal beschouwd?

“Maar een Gecko, en ook alle andere salamanders zijn wel afstammelingen van de dinosauriërs!”

Als dinosauriërs zo ‘intelligent’ waren, waarom zijn de dan uitgestorven? Precies, omdat ze niet speciaal zijn.

“Of anders vogels, die kauwen en slikken hun eten door om het later te voeden aan hun jongen!”

De laatste keer dat ik kotste waren er geen genodigden om het op te eten hoor. En man, het was nog wel zo lekker, die combinatie van spaghetti bolognese en bier.

 Dieren doen geen 'speciale' dingen, dus laten we alsjeblieft stoppen met het ophemelen van 3-potige honden en schele kanaries die kunnen leven met hun handicap.

Welke dieren het domst zijn? Spinnen. Precies ja, die 8 potige insecten waarvan je schijnbaar 8 stuks per jaar in je slaap eet. Sommige mensen hebben een angst voor onze 8-potige vriend. Arachnofobie noemen ze dat. Onnodig.

Toen ik gister door de straat liep, liep ik met mijn gezicht in een draad uit een spinnenweb. Dit was het moment dat ik me realiseerde dat spinnen inderdaad best wel klote dom zijn. Er zijn oneindig veel plekken waar ze een web kunnen maken, maar precies op de plek waar ze NIKS, maar dan ook NIKS zullen vangen, dat is precies de plek waar ze hun ‘web des doods’ ophangen. Nou ja, ‘des doods’, die slierten blijven minder erg plakken dan jij op een zaterdagavond in de kroeg.

Ze hebben dus niet altijd even veel succes met de jacht, gelukkig kunnen ze altijd nog een frietje op de hoek halen.