Heel Holland juicht

Heel Holland juicht. Heel Holland juicht voor PEC Zwolle. Met een legioen van 17.000 mensen hebben zij het originele legioen vervangen.

Ajax liep in maatpakken van OGER. Getailleerd, strak en flamboyant. Bij PEC Zwolle weten ze nog net een T-shirt van een coltrui te onderscheiden.

Het kleine won van het grote.

Het is niet te doen omdat Ajax verloor. Het heeft helemaal niets met het spel te maken. Het gaat niet om de sportieve ambities.

Het gaat om het kleine dat het grote verslaat. Een overwinning met hard knokken, doorzettingsvermogen en geloven. De onvoorspelbare overwinning.

Zie het als de lelijke jongen die er met het knapste meisje vandoor gaat. De rechtvaardige promotie na jarenlang hard werken. Dat eerste biertje na een dag klussen in de tuin met de zon op je achterhoofd. De gepeste jongen die terugslaat naar zijn pestkoppen. De underdog, waarvan niemand dacht dat het ooit mogelijk was, toch sterker is. Dat is de plezier in deze overwinning.

Ik vraag me af, is dit genot van rechtvaardigheid niet Nederlanders eigen?

Zoals Maxima al eens zei: “De echte Nederlander bestaat niet”. En dat klopt. Er is geen echt typische Nederlander. We zijn een divers volk, een ‘melting pot’ van ideeën en culturen, maar we hebben wel allemaal 1 ding gemeen: de honger naar rechtvaardigheid. Wij houden niet van gelakt en perfect. We hebben het niet zo met hoger in de hiërarchie staan en verdienen aan de armen. Wij zijn niet van ‘De wet van de jungle’. We hebben een hekel aan ballerig gedoe en ‘beter zijn dan een ander’. We moeten niets weten van bankierszoontjes en achterover hangen en wachten tot het aan komt waaien.

Ik heb nooit geloofd in een ‘Typisch Nederlandse identiteit’, maar ik geloof wel dat we liever het kleine zien stunten dan het grote nog groter zien worden.

Amsterdammers zullen niet zeggen dat ze het met me eens zijn, maar diep van binnen zijn ze dat wel.