De voetbalkantine

“Weetje wat het is?” bulderde Gerrit uit de hoek van de kantine “Ze zijn allemaal corrupte eikels daar in Den Haag!” Hij stond op en liep om de tafel heen richting de bar. “Zo’n figuur als.. eh.. hoe heet die ook alweer? Die met die bril en dat paardenlachje? Volgens mij is die nog maagd, hij.”

“Mark Rutte bedoel je, schelvis? Da’s onze minister-president, ei.” Zei John de barman terwijl hij glazen aan het drogen was.

“Ja, die ja. Die deug die helemaal van geen kant, met dat gehaaide brillegie van ‘m.”

“Oja? En hoezo dan wel niet, lapzwans?” zei John.

“Gewoon omdat die van geen kant klopt, dat schaapachtige laggie van hem, en die eeuwige principes van hem en niks waar maken. De wereld staat in brand en hij maar ‘doe is lekker zelf normaal joh’. Nee, deugd van geen kant die vent”

“Ah joh, Gerrit, je loopt jezelf te veel druk te maken omdat je geen baan meer hebt.” Zei Rob, die op de hoek van de bar zat. “Weet je wat jij is moet doen? Zet dat wijf van je aan het werk.”

“Jeanette? Lekker makkelijk gezegd, lamlul. Ze loopt alleen maar te zeiken dat ze zo moe is. Ze ligt de hele dag op bed joh, beetje thee te drinken en Tellsell-programma’s te kijken. Laatst heb ze van die speciale ovenwanten gekocht, zodat je niks van de hitte voelt. We hebben godverdomme niet eens een oven!”

“Ik ken nog wel wat voor d’r, en ze hoeft niet veel te doen de hele dag. Ze kan een beetje zitten en liggen en het werk wordt voor d’r gedaan.” Zei Rob.

Gerrit nam nog een slokje van zijn inmiddels doodgeslagen biertje, en zei: “Goh, dat klinkt wel wat voor d’r! Wat is het dan?”

“Nou, het zandpad gaat binnenkort weer open enne…”

De kantine barstte uit van het lachen.

De kantine van dat cluppie bij de dijk was een plek waar menig verloren ziel van het dorpie heen ging als zij hun ei kwijt moesten. Deze kantine stond ook bekend als dé plek waar de meeste problemen in een handomdraai werden opgelost.

Economische crisis? Ze moeten maar minder oorlog voeren, kost veels te veel geld.

Spionage praktijken van de Verenigde Staten? Gewoon de gordijnen dichtdoen, kunnen ze niet meekijken ook.

Prins Friso in coma? Laat maar liggen, het koningshuis heb je toch geen flikker aan.

Alhoewel, daar was niet iedereen het mee eens. “Jochie, luistert is, zonder onze Bea, had jij geen extra daggie vrij.” bromde Aad, fanatiek lid van het Oranje Comité. Sinds hij een onderscheiding van Hare Majesteit zelf kreeg toen hij 25 jaar bij het Oranje Comité zat, was zijn liefde voor de Oranjes alleen maar groter geworden. Sinds die dag droeg hij dagelijks een oranje Unox-muts met allerlei speldjes van de koningin op zijn kale hoofd.

“Ja, maar om daar nou miljoenen per jaar aan te betalen, dat vind ik toch een bietjie te ver gaan, Aad.” brieste René, die al jaren in de kantine kwam. Al sinds hij een jochie was kwam hij daar. Hij hoort ‘bij het meubilair’ zoals die dat zelf zegt. Na jarenlang ‘gezwoegd’ te hebben bij de gemeentewerf, kan hij nu eindelijk genieten van zijn schamele pensioen. Omdat hij toch niets te doen heeft besluit hij maar in de kantine te zitten.

“Hoho, maar op zo’n dag verdienen de bedrijven ook weer miljoenen terug, dus in principe gaat dat geld toch steeds weer rond en verlies je niks.” dicteerde Aad, terwijl hij nog een kop koffie en een mariakaakje bij John bestelde.

“Je moet je harses houden, ik heb die dag nu toch al vrij, professor Albert Heijnstein.” bulderde Gerrit.

Toen er een jongen van rond de 16 met een kop vol blonde krullen na een wedstrijd van de A1 de kantine binnen kwam lopen begon Gerrit zich een partij op te winden. Hij staarde hem ruim 5 minuten na, en begon binnenmonds te vloeken. Het jochie was inmiddels op de hoogte van Gerrit zijn druktemakerij en begon aan hem te irriteren. “Wat ist d’r ouwe?” zei hij met een plat Utrechts accent.

“Nou, ik heb ooit een schaap geneukt, en volgens mij ben jij m’n zoon!”

Toen de avond naderde, en de kantine langzaamaan leegliep, ben ik ook maar op huis aangegaan. Op zoek naar de andere plek waar elke verloren ziel zich welkom voelt: thuis.