De man die altijd gelukkig is

Ergens op het noordelijk halfrond leeft een man die altijd gelukkig is. Hij leeft elke dag in dezelfde extase die hem gelukkig maakt. Hij heeft al zijn dromen en idealen verwezenlijkt, alle plekjes op de aarde gezien. Iedereen die hij heeft willen ontmoeten heeft hij ontmoet.

Hij is niet zoekende meer naar geluk, hij heeft het al gevonden. Zijn leven bestaat enkel uit genieten. Zijn relatie is geweldig, nooit heeft hij ruzie met zijn partner. Ze leven als yin en yang. Twee handen op 1 buik.

En zijn kinderen zijn op weg naar hetzelfde geluk, dezelfde genoegdoening als hij ondervind.

Iedereen mag hem graag. De mensen in zijn omgeving is bevlogen door zijn positiviteit, zijn tevredenheid.

Aan zelfvertrouwen heeft hij ook geen gebrek, hij gaat gewoon. Hij twijfelt nooit aan zichzelf.

Hij leeft met zijn dierbaren in een geweldig huis, waar het zomers heerlijk warm is, en ’s winters gezellig koud. Hij heeft een geweldige auto, succesvolle carrière, probleemloze kinderen en goed huwelijk.

En het meest opmerkelijke aan deze man? Is dat hij niet bestond.

Deze man geloofde dat zodra hij op zijn eindbestemming aan kwam hij ultiem geluk zou ervaren. Hij dacht dat zodra alles maar ‘in orde’ was hij gelukkig zou worden. Als zijn kinderen het goed op school zouden doen, zou hij gelukkig zijn. Als zijn vrouw tevreden was, was hij tevreden. Zijn leven zou perfect moeten zijn voordat hij genoegdoening zou kunnen voelen.  Hij leefde in zijn waanidee.

Zijn zoektocht zou uiteindelijk zijn dood worden, zijn werkelijke eindbestemming. Ieders eindbestemming. Het ging niet om de eindbestemming, maar om de weg daar naartoe.

Op zijn sterfbed onthulde deze man zijn grootste geheim: zijn droom om het perfecte leven te hebben weerhield hem er van om zijn werkelijk te leven. Hij vluchtte voor zijn emoties. Hij hield een schild op als hij weer in dezelfde situatie van angst en verdriet terecht zou komen. Hij heeft zijn hele leven alles ontweken, zijn kwetsbaarheid verhuld.

Zijn leven draaide om een illusie.

One day a young Buddhist on his journey home came to the banks of a wide river. Staring hopelessly at the great obstacle in front of him, he pondered for hours on just how to cross such a wide barrier. Just as he was about to give up his pursuit to continue his journey he saw a great teacher on the other side of the river. The young Buddhist yells over to the teacher, “Oh wise one, can you tell me how to get to the other side of this river”?

The teacher ponders for a moment looks up and down the river and yells back, “My son, you are on the other side”.

Zwarte belangenbehartiging

Ieder jaar komt hij weer naar ons koude kikkerlandje toe. Ik heb het niet over Sinterklaas, maar over de discussie dat zwarte pieten racistisch zouden zijn.

Ik denk dat dit niet iets van dusdanig belang is dat zelfs de Verenigde Naties er onderzoek naar zou moeten doen. Dat zwarte pieten racistisch zijn is niet iets van staatsbelang, maar gewoon een kwestie van slechte opvoeding.

Ikzelf, als ingeburgerd Nederlander, al 19 jaar actief Sinterklaas-vierder én fervent openmaker van zijn pakketjes kan bevestigen dat die klote pieten hun pepernoten echt niet harder gooien op donkere kinderen dan op blanke koters. Maak je echt geen zorgen, die ‘onschuldige’ nootjes zorgen bij elk kind blauwe plekken, ondanks dat je ze bij niet elk kind even goed zal kunnen zien door, jawel, hun huidskleur.  Deze ‘pieten’ (het is nog enkel de vraag of dit ook werkelijk hun echte naam is) doen al jaren hun werk goed en hebben nog nooit voor trammelant gezorgd, ondanks dat ze dagelijks inbreken in een willekeurig huis. Sterker nog, de meeste inbrekers zouden niet de schoenen vullen, maar legen.

Er blijft nog echter nog 1 vraag hangen voor mij: als deze belangenorganisatie (in de volksmond ook wel ‘zeiklui’ genoemd.) dus van mening is dat zwarte piet racistisch is en een oplossing wilt, wat is het dan dat ze willen?

In dat geval heb ik nog wel een oplossing, maar dat vereist wel een verschuiving van enkele evenementen. We verven elke piet in de kleuren van de regenboog en we hullen ons Sint Nicolaas in een roze tabberd en mijter, en geven hem een staf met pluche omhulsel, hierna zet je ze allemaal op een roze Pakjesboot 12 met keiharde muziek van The Village People en David Bowie en laat je ze door de Amsterdamse grachten varen. Op deze manier nemen we het vooroordeel van de racistische piet weg, én maken we nog eens een pro-homo statement ook!

‘Misschien volgend jaar toch een paar Polen huren, gezeik altijd weer met die negers altijd.’ Aldus de Sint.

Henk Westbroek als burgemeester, dat neem je toch godverdomme niet serieus meer?

Hulde de aanstaande buurgemeester

Het oordeel was onmiskenbaar: Henk Westbroek is gekozen tot favoriet als burgemeester van Utrecht door het de lezers van het Algemeen Dagblad. 9000 lezers hebben in een referendum hun stem laten klinken en met 2056 stemmen kwam Henk, die vaak in 1 zin wordt genoemd met jaren-80 legendes Rob de Nijs, Doe Maar en De Dijk, als favoriet uit de doeken.

Dat neem je toch godverdomme niet serieus meer?

Hendrik Otto Westbroek, een simpele zanger én gerenommeerd acteur en televisiepresentator, wilt het nu hoger op schoppen door burgemeester te worden. Vol goede tegenargumenten en slechte uitdrukkingen zal hij de gemeenteraadsbijeenkomsten in goede banen lijden, én waar mogelijk nog een liedje over de naam van de fractievoorzitter van GroenLinks.

Waar zal deze tendens stoppen? Jan Smit als minister van Defensie? Bennie Jolink als politiek verslaggever? Of misschien Paskal Jacobsen van BLØF als voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal? “Dan geef ik nu het woord aan de heer Rutte, moge hij het woord onderbouwen. Met huisgemaakte bakstenen aan de huizen van de derde wereld bouwen.”

Sorry Henk, ik geef je toch het nadeel van de twijfel. Wellicht heb je in België meer succes.